بهاره حاجی زاده وادقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران
جهانبخش بالیست - دانشجوی دکتری برنام هریزی محیط زیست، دانشگاه تهران
سعید کریمی - استادیار گروه برنامه ریزی و مدیریت محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران

از تبعات رشد جمعیت در ایران وسعتیافتن سطوح انواع کاربریهای شهری و مسکونی و صنعتی میباشد که به ضرر اراضی کشاوررزی است. فرآیند مکانیابی مناسب برای تخصیص زمین به کاربریهای مناسب، تلاشی است برای ایجاد چارچوبی که طی آن بتوان برای رسیدن به راه حل بهینه اقدام کرد. هدف از انجام این پژوهش یافتن چهارچوبی مناسب و علمی برای شناسایی مکان های مناسب جهت توسعه ی سکونتگاه های انسانی است. روشهای مورد استفاده شامل تکنیکهای تصمیم گیری در ترکیب با سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدلهای فازی بوده است. در این پژوهش سعی شده با شناسایی ویژگی های محیطی و اجتماعی و اقتصادی، مکانهای بهینه برای توسعه ی شهری مشخص شود. برای ارزیابی از 13 شاخص استفادهشدهاست که با استفاده از دو روش تلفیقی فازی و ترکیب خطی وزنی 4 (WLC)و روش وزندهی فرایند تحلیل شبکه فازی5(FANP) نقشه های نهایی تناسب زمین ایجاد و دو روش مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. در روش اولفازیگاما هر کدام از لایه ها در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی فازی شدند و بعد از ضرب وزن لایه های حاصل از FANP در هر یک از لایه ها عملگر گامای 0/9 و0/5 و 0/1 اجرا شد. در روش دومWLC لایه ها بر اساس ارزش دهی انجام شده طبقه بندی شدند، سپس در وزن های به دست آمده از FANP ضرب شدند. در نهایت دو نقشه ی نهایی به دست آمد که این نتایج نشان میدهند که قسمت های جنوبی شهرستان کاشان امکان توسعه ی کاربری شهری بیشتر است و دو شهر قمصر و کاشان نیز بیشتر به سمت جنوب و جنوب غربی گرایش داشته اند.

مکان یابی توسعه ی شهری، مدل فازی، FANP ،WLC، شهرستان کاشان