بررسی شاخصه های پایداری در معماری مسکونی آذربایجان شرقی

سیر تحولات جهانی بعد از جنگ جهانی دوم و ظهور آثار مخرب توسعه، مباحث پایداری را جهت حفظ اعتدال همه-جانبه و تحقق اصل توسعه معتدل و متوازن مطرح مینماید و تعمیم این اصل بر حوزه های مختلف از جمله معماری سبب پیدایش مباحث مربوط به معماری پایدار گشته است که مبنای آن طراحی بر اساس چرخه حیات و صرفه جویی در مصرف منابع انرژی تجدیدناپذیر و توجه به مسایل اقلیمی و پتانسیلهای ارزشمند طبیعت، جهت استفاده بهینه از انرژی و نهایتا دستیابی به معماری پایدار است. بررسی معماری سنتی ایران نیز نشان میدهد که معماران توانسته اند با در نظر گرفتن اصول زیبایی شناسی و تاکید موکد بر حفظ محیط زیست، نیازهای اقلیمی هر منطقه را پاسخگو باشند. گستردگی اقلیم سرد در کشورمان، توجه به طراحی بناها وکالبد شهرهای اقلیم سرد و خشک را که ازمصرف کنندگان عمده انرژیهای فسیلی به شمار میروند، را ضروری جلوه مینماید. هدف از این مطالعه بررسی شاخصه های معماری پایدار در خانه های تاریخی تبریز با تاکید بر خانه های دوره قاجار است، تا با بازشناسی اصول پایداری در معماری بومی و انطباق آنها با مفاهیم نوین پایداری به ارایه راهکارها و الگوهای کاربردی برای طراحی اقلیمی در منطقه با هدف صرفه جویی در مصرف انرژی و کاهش آلودگی هوا نایل گردیم.

Keywords:

توسعه پایدار , معماری , خانه , همساز با اقلیم