سنجش کارآیی توسعه معابر شهری مطالعه موردی: شهر اهواز

شبکه معابر به عنوان ستون فقرات پیکر شهری و شاخصی ارزنده برای ارزیابی مفاهیمی چون؛ توسعه شهری پایدار، رشد هوشمند و شاخص نفوذپذیری مطرح است. پس هرچه میزان برخورداری و سهم هر یک از واحدهای شهری از معابر و شبکه دسترسی ها بیشتر باشد، بستر توسعه از درون فراهم تر میشود. لذا، معابر شهری )اصلی و فرعی( یکی از عناصر و مفاهیم جغرافیایی توسعه است. هدف مطالعه حاضر مقایسه کارایی )برخورداری( نسبی مناطق شهری اهواز و شناسایی مناطق کارآ به لحاظ کارآیی توسعه معابر شهری است. روش تحقیق حاضر از نوع تحلیلی-کاربردی است و جامعه آماری تحقیق حاضر را مناطق 8 گانه شهر اهواز تشکیل میدهد. روش تحلیل داده ها نیز مبتنی بر تکنیک تحلیل پوششی داده است. برای تعیین ضریب کارایی واحدهای مورد بررسی، مشخص کردن واحدهای کارآ و ناکارآ و همچنین میزان پیشنهادی شاخصهای مورد استفاده از 2 رویکرد مدل CCR )خروجی محور و ورودی محور( و برای رتبه بندی واحدهایی که با مدل CCR کارا شدند، از روش اندرسون-پیترسون))AP استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان داد که طبق مدل CCR، مناطق 8، 3، 4 و 2 شهر اهواز کارآ هستند که در تلفیق با کارآیی برتر))AP، رتبه بندی نهایی این مناطق، گویای اولویت بندی گزینه ها به صورت مناطق 2، 3، 4، 8، 5، 7 ، 8 و منطقه 1 شهری است.

Keywords:

تحلیل پوششی داده ها , کارآیی , توسعه کالبدی , شاخص های توسعه معابر , شهر اهواز