تاثیر برهمکنش تمرینات استقامتی تداومی و تزریق هموسیستیین بر پراکسیداسیون لیپیدی و دستگاه ضداکسایشی مغز موش های نر

هدف این پژوهش، بررسی اثر تعاملی هشت هفته تمرین استقامتی تداومی با شدت متوسط و تزریق هموسیستیین بر پراکسیداسیون لیپید و دستگاه ضداکسایشی هیپوکامپ پشتی موشهای نر بود. بدین منظور 42 سر موش ویستار به وزن 200± 40 گرم، به طور تصادفی در چهار گروه شم (حلال هموسیستیین)، پایه ( هموسیستیین)، کنترل ( هشت هفته) و تمرین استقامتی تداومی تقسیم شدند. بعد از تعیین دوز موثر هموسیستیین، 0/86 میکروگرم از آن توسط سرنگ هامیلتون از طریق کانول تعبیه شده در هیپوکامپ پشتی مغز به صورت دوطرفه به موشهای گروههای پایه، کنترل و تمرینی تزریق شد. پروتکل مورد استفاده، دویدن روی نوارگردان ویژه جوندگان به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته، با سرعت 18 متر بر دقیقه و مدت 60 دقیقه بود . شاخصهای مورد نظر شامل مالوندیآلدیید (MDA) و سوپراکسید دیسموتاز (SOD) در ناحیه هیپوکامپ بودند. تزریق هموسیستیین در ابتدای پژوهش، فعالیت سوپراکسیددیسموتاز (P= 0/001) و میزان مالون دی آلدیید هیپوکامپ را بهطور معنی داری افزایش داد .(P=0/000) یافتهها نشاندهنده تغییرات معنی دار هر دو شاخص در گروه تمرین استقامتی بود؛ به عبارت دیگر، ورزش فعالیت سوپراکسید دیسموتاز را افزایش و سطوح مالوندی آلدیید هیپوکامپ را کاهش داد .(P= 0/020, SOD ; P= 0/000 MDA) نتایج تحقیق حاضر نشان میدهد به دنبال اجرای هشت هفته تمرینات تداومی آثار تخریبی القایی توسط هموسیستیین در هیپوکامپ موشها کاهش یافته است که بهوسیله کاهش سطوح MDA و افزایش سطوح SOD مشخص شد؛ از این رو میتوان این برنامه را شیوه درمانی موثر غیرداروییای برای افرادی مطرح کرد که دارای سطوح بالای هموسیستیین میباشند.

Keywords:

تمرین استقامتی تداومی , استرس اکسایشی , هموسیستیین , هیپوکامپ پشتی