حمید محبی - استاد دانشگاه گیلان
فرهاد رحمانی نیا - استاد دانشگاه گیلان
محمدحسن هدایتی امامی - دانشیار دانشگاه علوم پزشکی گیلان
تهمینه سعیدی ضیابری - دانشجوی دکتری دانشگاه گیلان

عوامل میانجی بسیاری از جمله اپلین در روند اثرگذاری فعالیتهای منظم هوازی بر اختلالات متابولیک و دیابت نوع 2 نقش دارند. در مطالعه حاضر اثر 8 هفته تمرینات هوازی بر سطوح اپلین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی شده است. 18 زن مبتلا به دیابت نوع 2 (میانگین و انحراف معیار سن53/61 ± 6/90 سال، وزن 64/54 ± 9/89 کیلوگرم، قد 153/44 ± 6/26 سانتی متر) به طور تصادفی در دو گروه تمرین (n=9) و کنترل (n=9) قرار گرفتند. تمرین ورزشی توسط گروه تمرین شامل 8 هفته دویدن و پیادهروی با شدت 60 - 70 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه برای 3 جلسه در هفته و هر جلسه 30 تا 60 دقیقه اجرا شد. وزن بدن آزمودنیها در گروه تمرین نسبت به پیش از تمرین، به طور معناداری کاهش یافت .(P<0/01) حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تمرین در مقایسه با پیش از تمرین و گروه کنترل افزایش و سطوح اپلین پلاسما، انسولین خون و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معناداری را نشان داد .(P<0/01) تمرین ورزشی موجب بهبود وضعیت بیماران دیابتی در متغیرهای غلظت اپلین، مقاومت به انسولین، غلظت انسولین و بهبود عملکرد جسمانی می شود. به طور کلی به نظر میرسد تغییرات مشاهده شده در سطوح اپلین پلاسما و شاخص مقاومت بهانسولین، احتمالا به دلیل کاهش وزن و ماهیت ضد التهابی تمرینات هوازی بوده است.

دیابت نوع 2، اپلین پلاسما، مقاومت به انسولین، تمرین هوازی