مقایسه دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر درک کوفتگی و عملکردهای بی هوازی بازیکنان فوتسال

هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر تغییرات سطوح درک کوفتگی عضلانی و عملکردهای بیهوازی پس از یک جلسه فعالیت واماندهساز است. بدین منظور تعداد 16 نفر از بازیکنان فوتسال تیم های لیگ استان اصفهان با میانگین سنی 45/2± 4/26 سال، قد63/4± 1/177 سانتیمتر، وزن 82/9± 5/73 کیلوگرم به صورت هدفمند انتخاب شدند. بعد از اطلاع از روند پژوهش و تکمیل فرم رضایتنامه توسط هر آزمودنی، اندازه گیری های متغیرهای پژوهش در حالت استراحت، جمع آوری شد. آزمودنی ها در دو روز جداگانه با فاصله یک هفته در محل اجرای آزمون حضور یافتند. در هر جلسه آزمودنیها پس از اجرای پروتکل تمرین شبیه سازی شده تیمی، در یکی از روشهای ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آبهای گرم / سرد: 2 دقیقه شناوری در آب گرم °C 38 و سپس2 دقیقه شناوری در آب سرد 15 درجه، ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام، 8 دقیقه راه رفتن و دویدن رفت و برگشتی و 4دقیقه حرکات کششی)، به طور تصادفی شرکت کردند .درک کوفتگی بازیکنان یک و24 ساعت پس از فعالیت از طریق پرسشنامه درک کوفتگی ارزیابی گردید .همچنین جهت ارزیابی تاثیر روشهای ریکاوری بر عملکردهای بیهوازی (دوی سرعت 20متر، پرش عمودی و توان بیهوازی) 24 ساعت پس از تمرین، شاخص ها اندازه گیری شدند. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها در مقاطع زمانی مختلف از روش تحلیل واریانس (برای اندازه های تکرارشونده) استفاده شد (05.0 P). میزان درک کوفتگی بازیکنان در یک و 24 ساعت پس از تمرین در روش شناوری در آب متضاد در مقایسه با ریکاوری فعال به طور معناداری کاهش یافت( 001.0ریکاوری فعال پس از تمرین میتواند باعث کاهش درک کوفتگی عضلانی شود.

Keywords:

ریکاوری فعال , شناوری در آب متضاد , تمرین شبیه سازی شده تیمی