اثر شدت و ویژگی پیش فعالی عضلانی بر حداکثر نیرو، سرعت پا و عملکرد پرش عمودی در مردان تمرین کرده

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر شدت و ویژگی پیشفعالی عضالنی بر حداکثر نیرو، سرعت پا و عملکرد پرش عمودی در مردان تمرینکرده بود. بدین منظور، 13 نفر از دانشجویان ورزشکار )با میانگین وزنی 70/61 3/76 کیلوگرم، سن 22/69 1/75 سال و قد 174/84 1/15 سانتیمتر( انتخاب شده و بهطور متقاطع وکاملا تصادفی درمعرض پنج پروتکل متفاوت قرارگرفتند؛ این پروتکلها عبارت بودند از: گرم کردن به تنهایی، گرمکردن و اجرای نیماسکات ایستا با شدت 60 و 90 درصد بیشینه و گرم کردن و اجرای پرش عمودی با پنج و 10 درصد یک تکرار بیشینه توسط جلیقه وزنه. نتایج با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان میدهد که پرش عمودی به دنبال اجرای پروتکل پنج درصد جلیقه وزنه درمقایسه با پروتکل گرم کردن به تنهایی، بهطور معناداری 10/86( درصد( افزایش یافته است (P=0.003)؛ اما درمقایسه دوبه دوی پروتکلها تفاوت معناداری به لحاظ آماری مشاهده نمیشود. در ارتباط با عملکرد سرعت پا پس از اجرای پروتکلهای پنج)10/97 درصد(و ده درصد ) 5/8 درصد(جلیقه وزنه نیز درمقایسه با پروتکل گرم کردن، افزایش معناداری (P=0.02, P=0.04) وجود دارد؛ اما درمقایسه دوبه دوی پروتکلها تفاوت معناداری مشاهده نمیشود. شایان ذکر است که درمورد عملکرد حداکثر نیرو، افزایش معناداری از نظر آماری پس از اجرای پروتکلها درمقایسه با پروتکل گرمکردن بهچشم نمیخورد. یافته ها بیانگر آن است که به کارگیری ویژگی الگوی حرکتی در ترکیب با شدت و بار مناسب باعث افزایش عملکرد توانی سرعتی درمقایسه با سایر روشهای گرم کردن میشود.

Keywords:

نیرومندسازی پس فعالی , پرش عمودی , سرعت پا , حداکثر نیرو , ویژگی تمرین