تاثیر مکمل دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتیین SIRT1 و PGC-1 عضله اسکلتی و UCP-1 بافت چربی زیرپوستی موش های صحرایی نر

هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر همزمان و مکمل دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتیین SIRT-1 ، PGC-1 عضله نعلی و بافت چربی شکمی-کشاله ای و UCP-1 بافت چربی شکمی-کشاله ای در موشهای صحرایی نر بود. در این پژوهش، 32 سر موش صحرایی)میانگین وزن260 ± 10 گرم، سن هشت هفته(، به صورت تصادفی به چهار گروه شاهد، تمرین، مکمل-تمرین و مکمل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 12 هفته )هفته ای پنج جلسه، هر جلسه به مدت 45 دقیقه( روی نوارگردان فعالیت کردند. گروه مکمل-تمرین روزانه 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدنشان مکمل رزوراترول دریافت کردند. برای اندازه گیری پروتیین بافتی UCP-1، SIRT1 و PGC-1 از روش الایزا )ساندویچ دوتایی( استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس یکطرفه برای تحلیل داده ها استفاده شد و سطح معناداری )P 0. 05( درنظر گرفته شد. نتایج نشان داد که میزان پروتیین های SIRT1 و PGC-1 در بافت عضله و چربی سفید زیرپوستی در گروه تمرین-مکمل و گروه مکمل، بهترتیب با P> 0.001 و P> 0. 05 افزایش معناداری داشته است. پروتیین UCP-1 نیز در بافت چربی سفید، پس از تمرینات افزایش معناداری را نشان داد(.(P< 0. 001 با توجه به نتایج به دست آمده،احتمالا مکمل دهی رزوراترول به همراه فعالیت بدنی هوازی تاثیر قویتری بر افزایش میزان SIRT-1 و PGC-1 عضله نعلی و بافت چربی شکمی-کشاله ای و UCP-1 بافت چربی شکمی-کشاله ای نسبت به استفاده جداگانه از فعالیت بدنی یا مکمل رزوراترول دارد احتمالاو موجب تغییر فنوتیپ چربی سفید زیرپوستی به چربی بژ )بینابینی( میشود.

Keywords:

تمرین هوازی , رزوراترول , UCP-1 , SIRT1 , PGC-1