سودابه مرتضی وند - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش دانشگاه محقق اردبیلی
معرفت سیاه کوهیان - دانشیار دانشگاه محقق اردبیلی
لطفعلی بلبلی - استادیار دانشگاه محقق اردبیلی

مقدمه: آستانه بی هوازی بعنوان شدت کار یا میزان اکسیژن مصرفی (VO2) تعریف شده است که با تغییرات در تبادل گازهای تنفسی به دنبال شروع اسیدوز سوخت و سازی همراه است.هدف: پژوهش حاضر برای ارزیابی تاثیر تغییر الگوی بار دهی در دو پروتکل درمانده ساز برای تعیین آستانه بی هوازی در دختران جوان غیرفعال انجام شد.روش شناسی: به همین منظور، تعداد 15 نفر از دانشجویان دختر غیر فعال با میانگین و انحراف استاندارد سنی 20/42-1/12 سال، قد161/64-5/8 سانتیمتر، وزن 54/92-5/48 کیلوگرم و حداکثر اکسیژن مصرفی 26/23-3/43 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه به صورت در دسترس انتخاب شدند. آستانه بیهوازی آزمودنیها با استفاده از نقطه جبران تنفس در دو پروتکل درمانده ساز محاسبه شد.پروتکل اول با شیب %10 وسرعت 2/5 کیلومتر بر ساعت آغاز و در هر سه دقیقه شیب %2 و سرعت 1 کیلومتر برساعت تا مرحله بازماندگی آزمودنی افزوده میشد؛ در حالی که در پروتکل دوم، آزمون با 75 درصد ضربان قلب بیشینه آزمودنی آغاز و به مدت یک دقیقه ادامه مییافت. در هر دقیقه سرعت نوارگردان به میزان 2 کیلومتر بر ساعت تا مرحله بازماندگی آزمودنی افزوده شد. در طول اجرای هر دو پروتکل، گازهای تنفسی آزمودنی ها توسط دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی جمعآوری شد. برای تحلیل داده ها از دو مدل آماری مختلف استفاده شد. برای ارزیابی همگرایی بین دو پروتکل، از مدل گرافیکی بلاند- آلتمن و روش آماری ICC و برای مقایسه آستانه بی هوازی برآورد شده در دو پروتکل از آزمون تی همبسته استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد گرچه تغییر نوع پروتکل در مانده ساز، با استفاده از آزمون تی همبسته تفاوت معنی داری را در آستانه بی هوازی برآورد شده نشان نمیدهد؛ با این حال، با استفاده از مدل گرافیکی بلاند- آلتمن و روش آماری ICC ، همگرایی متوسطی در دو پروتکل مشاهده شد +20/2) تا %95 CI= -21/8 ،-1/96 ؛ .(ICC = 0/4399نتیجه گیری: بر اساس نتایج میتوان نتیجه گیری نمود که با توجه به همگرایی نه چندان قابل اعتماد بین آستانه بیهوازی برآورد شده در دو پروتکل، با افزایش مدت اجرای آزمون درمانده ساز، آستانه بی هوازی برآورد شده تحت تاثیر قرار میگیرد که با استفاده از آزمون تی همبسته قابل تشخیص نیست و از این رو، نه تنها در استفاده از این نوع پروتکلها برای برآورد آستانه بیهوازی باید تردید نمود، بلکه باید از روش های آماری قوی تر برای تفسیر نتایج بهره جست.

آستانه بی هوازی، نقطه جبران تنفس، پروتکل درمانده ساز