رضا دلاور - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش دانشگاه بوعلی سینا
علی حیدریان پور - دانشیار دانشگاه بوعلی سینا

هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر چهار هفته بی تمرینی پس از ده هفته تمرین هوازی بر سطح اپلین پلاسما و آستانه درد موشهای صحرایی دیابتی نوع یک بود.روش شناسی: 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 300 20 گرم ، در دو گروه تقسیم و به یکی از گروه ها، بوسیله تزریق زیرپوستی استرپتوزوسین 50) میلیگرم درکیلوگرم)، دیابت نوع I، القاء شد. سپس هر کدام از دو گروه سالم و دیابتی، در دو زیر گروه ورزش (تجربی) و بی-تحرک (کنترل)، تقسیم شدند. گروه های تجربی، در یک دوره تمرین هوازی 10 هفته ایی، پنج روز درهفته، روزی یک ساعت، دویدن، بر روی تردمیل و متعاقب آن، در یک دوره چهار هفته ایی بی تمرینی شرکت داده شدند. از دستگاه تیل فلیک برای ارزیابی آستانه درد و برای محاسبه میزان اپلین، از کیت مخصوص ارزیابی اپلین پلاسما، استفاده شد. تجزیه تحلیل دادهها، بوسیله روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t ستیودنت برای گروه های مستقل، انجام شد . (P< 0/05 )یافته ها: اعمال یک دوره تمرین ورزشی هوازی، در موش های سالم و دیابتی، باعث کاهش معنی دار سطح اپلین پلاسما و افزایش معنیدار آستانه درد شد . (P< 0/05 ) این تغییرات، پس از دوره بی تمرینی، به سطح قبل از تمرین بازگشت.بحث و نتیجه گیری: در مجموع یافته های این پژوهش، نشان داد، بیتمرینی برسطح اپلین پلاسما و آستانه درد، تاثیرگذار است.

فعالیت بدنی هوازی، بی تمرینی، اپلین، آستانه درد، دیابت نوع .I