اثر هشت هفته تمرین تناوبی شدید با دو شیوه ی متفاوت کنترل شدت بر توان هوازی و تغییرپذیری ضربان قلب دختران جوان فعال

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر 8 هفته تمرین تناوبی شدید (HIT) با دو شیوه کنترل شدت با استفاده از ضربان قلب (مبتنی بر ضربان قلب) و یا سرعت دویدن (مبتنی بر سرعت) بر توان هوازی و تغییرپذیری ضربان قلب (HRV) دختران جوان فعال بود.روش شناسی: 25 دانش آموز دختر هنرستان شکرانی اصفهان به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. آزمودنیها در دو گروه مبتنی بر سرعت 13) نفر، سن 17/3 ± 0/6، وزن 60/15 ± 7/78 کیلوگرم، قد 166/15 ± 6/08 سانتی متر) و مبتنی بر ضربان قلب 12) نفر، سن 17/1 ± 0/2 ، وزن 59/92 ± 3/86 کیلوگرم، قد 165/25 ± 2/60 سانتی متر) تقسیم شدند. آزمودنیها قبل و پس از 8 هفته تمرین HIT با تواتر دو جلسه در هفته، در آزمون آمادگی تناوبی 30-15IFT) 30-15 )برای اندازه گیری عملکرد بیشینه (VIFT) و برآورد اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max) به عنوان شاخص های توان هوازی شرکت کردند. HRV استراحتی در هفته ابتدایی و انتهایی ثبت گردید. از آزمونهای آماری تی همبسته و تحلیل کواریانس با سطح معناداری P<0.05 برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.یافتهها: 8 هفته تمرین HIT با هر دو روش افزایش های معناداری را در VO2max و VIFT ایجاد کرد HRV .(P<0.05) تنها در گروه مبتنی بر ضربان قلب افزایش معناداری را نشان داد .(P<0.05) در بررسی بین گروهی، HRV در روش مبتنی بر ضربان قلب پیشرفت معنادار بیشتری را نشان داد.(P<0.05)بحث و نتیجه گیری: به نظر میرسد هر دو روش کنترل شدت در تمرینات HIT در پیشرفت توان هوازی موثر باشند اما ایجاد تغییر در HRV نیازمند بکارگیری روش مبتنی بر ضربان قلب است.

Keywords:

تغییرپذیری ضربان قلب , عملکرد بیشینه , آزمون آمادگی تناوبی 30-15 , اکسیژن مصرفی بیشینه