جواز مطالبه ی محکوم به از محکوم علیه در فرض محبوس و معسر بودن از دیدگاه فقه امامیه

مطالبه ی محکوم به از دیر باز موضوعی بوده است که در فقه راهکارها و موضوعاتی را مطرح نموده است؛ موضوع محکوم به درفقه می تواند در خصوص موضوعات بسیاری جاری باشد؛ اما اینکه آیا محبوس نمودن محکوم علیه برای مطالبه ی محکوم به درفقه جایز است یا خیر و یا اینکه معیار و ملاک تشخیص اعسار محکوم علیه چیست و در فرض معسر بودن محکوم علیه آیا جوازحبس نمودن و مطالبه ی محکوم به از محکوم علیه وجود دارد یا خیر مسایلی می باشند که در فقه همواره مورد مطالعه وبررسی قرار گرفته اند. علی هذا هدف از پژوهش حاضر، مطالعه ی جواز مطالبه ی محکوم به از محکوم علیه در فرض محبوسبودن و معسر بودن از دیدگاه فقه امامیه می باشد که با مطالعه ی کتابخانه ای و توصیف و تحلیل مباحث به موضوع خواهیمپرداخت. در روایات و آیات بسیاری در خصوص مسایل مزبور سخن گفته شده است و برخا دیده می شود که حبس محکوم علیهبرای کیفر نیست و تنها برای احراز وضعیت موجود (یعنی عسر) می باشد. از این رو اغلب فقها بر این نظرند که تا زمان ملایتمحکوم علیه، می بایست وی را محبوس کرد. با این حال در پیرامون جواز محکوم به از محکوم علیه مسایل بسیاری وجود داردمی انظار وجوب شرط را یزدی عسر که نظرات موافق و مخالفی نیز در خصوص این گونه مسایل عنوان گردیده است؛ محقق می داند. با توجه به نظریات مختلف، تردید قابل است. مطالبه جواز مانع پرداخت از عجز داند و در مقابل شیخ انصاری اینکهمی بایست عنوان نمود که کدام نظر فقهی اقواتر و مشهورتر از سایر نظرات فقهی است تا بتوان آن را جاری نمود و عنوان داشتکه نظر مزبور می تواند حکم قطعی در رابطه ی با جواز مطالبه محکوم به از محکوم علیه باشد.

Keywords:

اعسار , محکوم علیه , محکوم به , حبس