اثر تعدیل کنندگی چرخه عمر بر رابطه ریسک و بازده سهام

اهمیت سرمایه گذاری برای رشد و توسعه اقتصادی و اجتماعی به اندازه ای است که از آن به عنوان یکی از اهرم های قوی برای رسیدن به توسعه یاد می شود. اما باید به یاد داشت که به همان میزان که توجه به این امر می تواند با افتادن در یک دور مثبت، باعث رشد و شکوفایی اقتصاد شود، عدم توجه به آن نیز می تواند موجب افت اقتصادی و فروغلتیدن به یک سیر نزولی و دور منفی شود. بنابراین، باید گفت که رشد اقتصادی و افزایش رفاه عمومی در بلندمدت بدون توجه به سرمایه گذاری و عوامل مهم موجود در محیط سرمایه گذاری، که بر آنسرمایه گذاری به عنوان یک تصمیم مالی همواره دارای دو مولفه ریسک و بازدهی بوده که مبادله این دو ترکیب های گوناگون سرمایه گذاری را عرضه می نماید. از یک طرف، سرمایه گذاران به دنبال بیشینه کردن عایدی خود ازسرمایه گذاری هستند و از طرف دیگر، با شرایط عدم اطمینان حاکم بر بازارهای مالی مواجه می باشند که عامل اخیر، دستیابی به عواید سرمایه گذاری را با عدم اطمینان مواجه می سازد. به عبارت دیگر، تمامی تصمیمات سرمایه گذاری براساس روابط میان ریسک و بازده صورت می گیرد (ابزری و همکاران، 1386 ). همچین یکی از مباحث مهم بازار سرمایه، آگاهی از میزان ریسک شرکت ها، به ویژه ریسک غیرسیستماتیک است که می تواند نقش به سزایی در تصمیم گیری ها ایفا کند؛ زیرا اعتقاد بر این است که بازده سهام شرکت ها تابعی از ریسک غیرسیستماتیک بوده و ریسک غیرسیستماتیک بیانگر تغییرات نرخ بازده یک سهم نسبت به نرخ بازده کل بازار سهام است. در بازار سرمایه نیز، سرمایه گذاران سعی دارند در جایی سرمایه گذاری کنند که بیشترین بازدهی را برای آنان به ارمغان آورد و در این راستا به ریسک مربوط به سرمایه گذاری توجه می کنند. چنین به نظر می رسد که بین ریسک و بازده، نوعی رابطه وجود دارد. هر قدر ریسک بیشتر باشد، نرخ بازده نیز بیشتر خواهد بود. بنابراین، شخص سرمایه گذار باید متوجه این رابطه باشد، ولی این رابطه بدان مفهوم نیست که پذیرفتن ریسک های سنگین همیشه بازده بیشتری در پی خواهد داشت. بدیهی است آگاهی از میزان ریسک و بازده اوراق بهادار، شخص سرمایه گذار را قادر می سازد تا برای دوره های بلند مدت تصمیم های مفیدتری بگیرد؛ بنابراین مدیران مالی برای بیشینه سازی قیمت سهام شرکت ها همواره باید به دو عامل مهم یعنی ریسک و بازده توجه داشته باشند