مهرداد وحدتی - استادیار دانشکده مکانیک دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی
الهام صادقی نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد ساخت و تولید دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوس

نیاز صنایع امروزی به مواد جدید که خواص پیشرفته ای داشته و بتواند نیازمندیهای تکنولوژیک را تامین نماید بسیار جدی است. این گونه مواد معمولا به سختی ماشین کاری می شوند و بسیار ترد هستند. در برخی موارد دیگر، قطعاتی با منحنی های ظریف و پیچیده ای وجود دارند که تلاش برای رفع مشکلات پرداختکاری آنها سبب پیشرفت و بهبود تکنیک های پرداختکاری جدید شده اند. از جمله این تکنیک ها که در حال رشد است پرداختکاری سایشی مغناطیسی می باشد. در طی این تحقیقات در رابطه با این فرآیند و عوامل موثر در آن مطالعاتی انجام شده است. در این مقاله اثر فاصله کاری بین ابزار و قطعه کار و هم چنین مقدار روانکار بر روی صافی سطح و مقدار ماده برداشته شده حاصل از پرداختکاری بررسی شده است. نتایج حاصل نشان می دهد که با افزایش میزان روانکار تا 7/0 میلی لیتر و کاهش فاصله کاری تا 3 میلی متر، شاهد بیشترین تغییر در صافی سطح و مقدار ماده برداشته شده خواهیم بود.

پرداختکاری سایشی مغناطیسی، زنجیره ساینده مغناطیسی، فاصله کاری، صافی سطح، ماده برداشته شده