حسین کیانی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد فیروزآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، فیروزآباد، ایران
احمد طحان - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد فیروزآباد، دانشگاه آزاد اسلامی، فیروزآباد، ایران

در شاهنامه درفش کاویانی پرچم خاص شاهانشاه بوده و شاهان و فرمانروایان محلی، شاهزادگان، سران و پهلوانان سپاه هم هرکدام درفش خاص خود را داشتند. فردوسی در شاهنامه در جاهای گوناگون صفات درفش کاویانی را برمیشمارد: خجستگی، درخشندگی، درفشانی، دلافروزی و همایونی و البته تصویر سازی با درفش را هم فراموش نمیکند و در ضمن از رنگ و نقش و آراستگی درفشهای دیگر ایرانیان و حتی انیرانیان هم به فراخی سخن میگوید. درفش نشانهی استقلال و پیروزی بوده، سرنگونی و از میان رفتن آن در میدان جنگ شکست و سرفکندگی به شمار میآمده، از این رو چنگجویان از درفش با چنگ و دندان نگاهبانی میکردند که به دست دشمنان نیفتد. دریدن درفش از جمله آیینهای سوگواری در هنگام مرگ سران و پهلوانان بوده است.

شاهنامه ی فردوسی،درفش کاویانی، ویژگی ها، تصویر پردازی