بازخوانی اصول پایداری اجتماعی در جهان غرب با نگاهی بر نقش آموزه های اسلامی در شکل گیری فضاهای جمعی محلات شهری

انسان موجودی اجتماعی است و براساس هرم مازلو برقراری روابط اجتماعی با دیگران از نیازهای اساسی وی می باشد. بی توجهی به ایجاد فضاهایی مناسب جهت برقراری تعاملات اجتماعی، صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد می نماید . در نهایت شاهد محلاتی هستیم که ساکنین نسبت به آن ها حس تعلق نداشته و حضور آن ها در اجتماعات محله روز به روز کاهش می یابد. به تدریج این بحران از محله ها به تمام شهر سرایت می کند زیرا شهر مجموعه ای است از محله های مسکونی. از آنجایی که تکامل هر مجموعه از خرد ترین واحد آن آغاز می گردد، برای احیاء روابط اجتماعی در یک شهر، باید از محله ها آغاز نمود. بدین منظور لازم است به دو الگوی با اهمیت موجود یعنیآموزه های اسلام در ساختن محلات و همچنین اصول پایداری اجتماعی در محلات معاصر جهان غرب مورد بازشناسی و باز بینی قرار گیرد. در همین راستا پژوهش حاضر به دنبال شناخت رابطه بین اصول پایداری اجتماعی و آموزه های اسلام در رابطه با روابط اجتماعی در محله و نحوه تاثیر گذاری و نقش آموزه های اسلامی بر پایداری اجتماعی محله ها در یک پژوهش کاربردی با رویکرد تفسیرگرایی به صورت تحلیلی -توصیفی و با روش جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی اقدام نموده است که پس از تحلیل اصول پایداری اجتماعی محلات و آموزه های اسلامی موجود در این رابطه، الگویی اسلامی و در عین حال با ترجمان امروزی جهت پایداری اجتماعی در محله و همچنین شاخص های مورد نیاز جهت سنجش اسلامی بودن و پایداری اجتماعی محله ها حاصل گشته است.

Keywords:

تعاملات اجتماعی , توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , آموزه های اسلام , محلات