مجتبی شفیعی علویجه - دانشجوی دکترای تخصصی حقوق عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد
عبدالرضا برزگر - عضوهیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد میبد

تاسیس شرکتهای دانش بنیان در پارکهای علم و فناوری به منظور تجاری ساختن ایده ها و تبدیل آنها به پدیده و درنهایت تبدیل آنها به پول از نخستین کارهای جدی است که در کشور به منظور عملی شدن تبدیل نوآوریها به تکنولوژی صورت گرفته است. هر چند تاسیس چنین شرکت هایی گامی مثبت در این زمینه به شمار می آید اما با وجود پیشرفتهای زیاد در این عرصه هنوز وجود محدودیتهایی که درشکل گیری چنین موسسات و نهادهایی وجود دارد مارا از رسیدن به اهداف واقعی این شرکت ها دور نگه داشته است.اهدافی مانند بالا بردن سطح زندگی، فراهم ساختن کار برای حصول شرایط ترقی و توسعه در نظام اقتصادی واجتماعی، حل مسایل بین المللی اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، گسترش حفاظت از حقوق بشر بین المللی، گسترش حفاظت از حقوق محیط زیست بینالمللی و ... زمانی محقق خواهد شد که بشریت بتواند روزانه بر رشد و پیشرفت خود در عرصه های مختلف علمی بیفزاید و با وجود شرکتهای دانش بنیان و پارکهای علمی و فناوری این مهم زودتر محقق خواهد شد. تحریم ها در عرصه های مختلف به عنوان ضمانت اجرایی در حقوق بین الملل بر حقوق بشر تاثیرات بسیاری دارد یکی از موارد این تحریمها، عدم ارایه تجهیزات مورد نیاز در بخش پژوهش در حوزه هایی نظیر نانوتکنولوژی، پلیمر، داروسازی و... است که علیه شرکتهای دانش بنیان محقق میشود. عمدهی این تجهیزات خارجی هستند و در دسترس نیستند. مشکل تحریم تجهیزات برای بخش صنعت کمتر مورد توجه است زیرا تجهیز صنعتی برای سالیان متمادی مورد استفاده قرار میگیرد درحالیکه در عرصه پژوهش هرساله به دستگاه های جدیدتری نیاز است. در نهایت اینگونه خواهد شد که وجود تحریمها در حقوق بین الملل و تسری آنها به شرکتهای پژوهش محور و دانش بنیان سبب خواهد شد آنها از چرخه پیشرفت حذف شوند و زمانی که این موضوع محقق شود بشریتی که نیاز به دارو، مسکن، خوراک، پوشاک و ... به عنوان مایحتاج اولیه خود دارد با مشکلات عظیمی روبه رو خواهند شد زیرا بنیادی ترین حقوق آنها مورد نقض قرار گرفته است.

شرکتهای دانش بنیان، حقوق بشر، پیشرفت، ارتقاء