نسرین نوعی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه حقوق خصوصی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران
محمد رضایی - عضو هیات علمی گروه، گروه حقوق خصوصی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران
محمدعلی جاهد - عضو هیات علمی گروه، گروه حقوق خصوصی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران

قصاص یکی از مهمترین قوانین کیفری اسلام است که متناسب با جنایت جانی بر او وارد میشود ثبوت و اجرای کیفر قصاص منوط به وجود شرایطی است که فقدان هر یک از آنها میتواند مانع اجرای قصاص گردد. تحقیق حاضر به روش توصیفی –تحلیلی و با هدف بررسی اختیارات اولیای دم در استیفای قصاص در فقه شیعه و حقوق ایران انجام پذیرفته است. مشهور فقهای امامیه معتقدند که حق قصاص جزء ماترک بوده و به ورثه به ارث میرسد و بین همه آنها مشترک است و بر اساس سهم ورثه بین آنها تقسیم میشود لذا بر اساس فقه امامیه هر کدام از اولیای دم تک تک حق قصاص دارند و اگر فقط یکی خواستار قصاص باشد میتواند قصاص کند بعد از اینکه سهم بقیه را از دیه داده باشد که در قانون مجازات 1392 نیز به همین منوال است. درقانون مذکور صاحب حق قصاص و حدود و اختیارات اولیای دم در استیفای قصاص در مواد 347 تا 367 مورد توجه قانونگذاربوده است.

قصاص، ولی دم، فقه امامیه، حقوق ایران