عزت السادات حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه حقوق خصوصی، واحد میبد، دانشگاه آزاد اسلامی، میبد، ایران.
محسن قاسمی - عضو هیات علمی گروه حقوق خصوصی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

حقوق انسانها در تمام دوران زندگی بشر همیشه مورد توجه بوده است، افراد سعی دارند تا به بهترین نحو به این حقوق دست پیدا کنند و ازآن استفاده ببرند. در این بین افرادی به نام کودکان وجود دارند که به تنهایی نمیتوانند از حقوق خود دفاع و از آن استیفا نمایند . آنان به واسطه محدودیتهای طبیعی و اجتماعی بیش از سایر اقشار جامعه آسیبپذیر بوده و خطرهای جسمی، روحی و تربیتی آنها را تهدید مینماید. این قانونگذار، والدین و سازمانهای بینالمللی هستند که باید از حقوق کودک دفاع و امکان اجرای مطلوب آن را فراهم آورند. بر این اساس قانونگذار در بحث سرپرستی، اقدام به وضع قوانینی نموده است و برای اینکه این موارد وضع شده، جنبه اجرایی پیدا کند و سرپرست خود را ملزم به اجرای موارد مورد انتظار قانونگذار نماید، ناچار در برخی موارد ضمانتاجراهایی در نظر گرفته است و در صورتی که شخصی که سرپرستی و حضانت بر عهده اوست از انجام این امور غفلت کند و یا از انجام آن امتناع ورزد یا شخصی مانع اعمال حق حضانت، نگهداری، تربیت و حتی ملاقات با طفل شود، با مجازات قانونی روبرو خواهد شد. هرچند در بسیاری از موارد قانونگذار ضمانت اجراهای خاصی پیشبینی نموده اما در برخی موارد قانون فاقد ضمانتاجرای مشخص و معلوم است و فقط جنبه اخلاقی و اجتماعی دارد که امید است قانونگذار در این خصوص نیز تمهیداتی بیندیشد.

ضمانت اجرا، حق حضانت، ملاقات با طفل، حقوق ایران، کنوانسیون حقوق کودک