جایگاه غم و شادی در مثنوی مولانا و مقایسه چند دیدگاه متفکر گذشته و امروز

موضوع این پژوهش بررسی دو عنصر و مقوله غم و شادی در مثنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی است. با توجه به این نکته که مولانا در جای جای مثنوی و دیگر آثار خود مخاطب را به غم گریزی و شاد بودن توصیه میکند این نکته را بیان میدارد که مولانا نگرش مثبت به شادی و گریز از غم دارد و علاوه براین استفاده از وزنهای گوناگون و هیجانانگیز و مضمونهای شادمانه، و استفاده از واژگان و طنین آواها و نواها در غزلیات شمس گواه براین مدعاست. شادی یکی از احساسهای مثبت انسانی است و در ادیان مختلف آن را عاملی برای رسیدن به کمال مطلوب و معرفت رحمانی برشمرده اند، از دیگر سو مولانا راه رسیدن به خداوند را بیخودی، شادی و سماع میداند، البته شادی که خواستگاه و منشا آن تعالیم دین مقدس اسلام باشد از میان عرفان های نو ظهور اشو عارف و فیلسوف هندی اهمیت فراوانی به شادی داده است، فروید ارضای غرایز انسانی را عامل شادی میداند و بودا ذهن و مقولات ذهنی را عامل غم و اندوه میداند. دیدگاه مولانا در مورد این مقوله دیدگاهی خاص تلقی میشود که برخاسته از تجربه انسانی و شهود شخصی وی است.

Keywords:

غم , شادی , مولانا , عشق , مرگ