بررسی ابعاد روان شناسی شخصیت در داستان منیژه و بیژن شاهنامه فردوسی با تکیه بر سنخ نمای شخصیتی مایرز_ بریگز

در دنیای امروز ادبیات از دیدگاه های مختلف، از جمله روان شناسی مورد بررسی قرار میگیرد. یکی از راه های ژرفا بخشیدن به داستان و تقویت تاثیر آن بر مخاطب، پردازش صحیح شخصیت است. روان شناسی شخصیت یکی از شاخه های روان شناسی علمی و یکی از شاخه های نقد روانشناختی است که به نظر می رسد به فهم لایه های زیرین یک اثر و درک عمیق ساخت های روانی آن میپردازد، این نگاه نوین از اواخر قرن نوزدهم روی کار آمده است. این پژوهش توصیفی_تحلیلی که به روش کتابخانه ای گردآوری شده، به تحلیل روان شناسانه ی شخصیت منیژه و بیژن براساس سنخ نمای شخصیتی مایرز-بریگز ، در شاهنامه می پردازد. فردوسی با استفاده از هر دو شیوه ی مستقیم و غیر مستقیم-یعنی با بهره گرفتن از توصیف، گفت وگو، کردار، رفتار هر شخصیت، اظهار نظر شخصی، معرفی توسط خود شخصیت و یا از طریق دیگر قهرمانان مرتبط با داستان- هر شخصیت را به خواننده می شناساند. درمقاله حاضر، دیدگاه هایی که یونگ بعد از فروید وارد حوزه روان شناسی کرد وسب رد بینشهای شخصیتی او توسط مایرز-بریگز گردید، در داستان منیژه وبیژن اعمال شد و 16تیپ شخصیتی مطابق با 8 بعد شخصیتی آنها (برون گرا-درون گرا، حسی-شمی، احساسی-فکری و داروی کننده-ادراک کننده) در این اثر مورد بررسی قرار گرفت. به نظر میرسد داستان منیژه و بیژن بر پایه نظریات مختلف روان شناسی توصیفی-تحلیلی قابل بررسی است و ازجمله تیپ های شخصیتی حاضردر این داستان، میتوان به تیپ های((ESFP منیژه و (ESTJ) بیژن اشاره نمود که هرکدام ویژگی هایی دارند که درمقاله به آنها پرداخته شده است.

Keywords:

تیپ شخصیتی , نقد روان شناسانه , شاهنامه فردوسی , نظریه سنخ نمای مایرز_بریگز , منیژه و بیژن