فریده داودی مقدم - دانشیار دانشگاه شاهد

قرآن کریم، به عنوان منبعی کامل و مشرف بر احوال، نیازها و ضمایر بشریت از همان آغاز، مورد اقبال فراوان مربیان، محققان و دانشمندان تمدن اسلامی بوده است و در امر تعلیم و تربیت انسانها دارای روش هایی همسو با فطرت و سرشت انسانی است که در جلوه ها و شیوه هایی گوناگون در این متن عظیم گنجانده شده است. به دلیل همین اشتمال و جامعیت این منبع وحی، بسیاری از ژرف اندیشان عرصه معرفت و حکمت برای تکمیل و عرضه بهتر اندیشه های خویش و نفوذ هرچه بیشتر آموزه های تعلیمی خود به آن تمسک جسته اند و از آن تاثیرات و بهره های فراوان گرفته اند.یکی از مهمترین این تاثیرگذاریها، نفوذ عمیق قرآن در اندیشه شاعران و نویسندگان بزرگ ادب فارسی است. چنانکه با قاطعیت می توان اذعان کرد که همه این بزرگان در عبارت پردازی، استدلال و بیان مافیالضمیر خود، از این سرچشمه نامتناهی حکمت سود جسته اند که معرفی آنها و آثارشان به بحث درازدامنی خواهد انجامید.از جمله شاعران و عارفان مشهور مسلمان ایرانی که بیشتر تحت تاثیر روش تعلیمی قرآن از منظر ساختار و محتوا بوده است، جلال الدین محمد مولوی بلخی است که به دلیل همین اثرپذیری فراوان از قرآن، مثنوی وی را قرآن عجم نام نهاده اند. از این رو، تمرکز این پژوهش بیشتر بر تاثیرپذیری جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولوی از قرآن در حوزه های مختلف و بهره گیری فراوان وی از این منبع شفابخش در القای آموزه هایش، بخصوص در عرصه تمثیل پردازی است.

قرآن، تعلیم و تربیت، تمثیل، مولوی، مثنوی