افسانه محمدی کهکی
سیدمرتضی نوربخش

پژوهش حاضر با هدف بررسی آموزش مهارتهای زندگی بر سازگاری اجتماعی و خودکارامدی اجتماعی در بیماران اسکیزوفرنی در شهر تهران صورت گرفته است. با توجه به اهداف پژوهش، روش تحقیق حاضر نیمه آزمایشی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) بوده و اثر مداخله (آموزش مهارتهای زندگی) بر سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی اجتماعی در دو گروه 25 نفره (آزمایش و کنترل) بیماران اسکیزوفرنی مورد بررسی قرار گرفت. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خود کار آمدی اجتماعی کنلی و سازگاری اجتماعی بل استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون tمستقل استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش و گروه گواه تفاوت معنادار وجود دارد، بنابر این فرض صفر رد و فرضیه پژوهش تایید می شود. یعنی کیفیت آموزش به عنوان یک متغیر مستقل توانسته است تفاوت معناداری بین میانگین های پیش آزمون و پس آزمون ایجاد کند.

آموزش مهارت های زندگی، سازگاری اجتماعی، خودکارآمدی اجتماعی