اثربخشی بازی درمانی بر کاهش سطح در خودماندگی و پرخاشگری دختران کم توان ذهنی

رفتارهای پرخاشگرانه و درخودماندگی، مشکلی متداول در میان کودکان کم توان ذهنی است و یکی از روش های پیشنهادشده، جهت مداخله در آن، بازی درمانی است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر بازی درمانی گروهی بر کاهش سطح در خودماندگی و پرخاشگری دختران کم توان ذهنی انجام پذیرفته است. در این پژوهش از روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده و جامعه آماری را کلیه دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر 8 تا 14 ساله در مرکز آموزشی توانبخشی مشهد در سال 1396 تشکیل داده اند. نمونه شامل 30 نفر از دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر است که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در ادامه برای هر دو گروه پیش آزمون شامل پرسشنامه پرخاشگری باس و پری) 1992 ( و مقیاس سنجش دامنه درخود ماندگی اهلر و گیلبرگ ) 1993 ( با کمک مربی مرکز و والدین کودکان تکمیل شد و گروه آزمایش 8 جلسه 60 دقیقه ای به صورت دو روز در میان، در طی 3 هفته تحت بازی درمانی گروهی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچگونه مداخله ای را دریافت نکردند. برای هر دو گروه مجددا پس آزمون تکمیل گردید و نتایج از طریق تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پسآزمون پرخاشگری و علایم درخودماندگی بعد از حذف اثر پیشآزمون، در گروه آزمایشی تفاوت معنی داری وجود دارد. به این صورت که میانگین نمرات پسآزمون گروه آزمایش بهطور معنیداری کمتر از گروه کنترل گردیده است. نتیجه این پژوهش نشان داد بازی درمانی در کاهش پرخاشگری و علایم درخودماندگی کودکان کم توان ذهنیموثر بوده است.

Keywords:

بازی درمانی , کم توانی ذهنی , پرخاشگری , درخودماندگی