سکوت سازمانی و سبک های رهبری: مطالعه موردی دانشگاه علوم پزشکی ایران

مقدمه: سبک رهبری تاثیر بسزایی بر پدیدهی سکوت سازمانی دارد. پس، انجام پژوهشی بمنظور تعیین وجود یا عدم وجود، شدت و حدت این رابطه در صنعت ارایه خدمات بیمارستانی ضروری است. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی-تحلیلی-مقطعی و کاربردی و میدانی بود. جامعه پژوهش کلیه کارکنان بیمارستان های عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران و حجم نمونه 354 نفر بود. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه 50 سوالی شامل: مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه سبک های رهبری لیکرت و پرسشنامه سکوت سازمانی بوکلا و بورداس ( 2005 ) و و آزمون های آماری مورد استفاده SPSS بود. یافته ها: مشخصات دموگرافیک افراد عبارتند از: میانگین سنی (7/14±33/88 سال)، میانگین سنوات خدمت (6/79±9/10 سال)، اکثریت زن، اکثریت متاهل، اکثریت دارای تحصیلات دانشگاهی، و اکثریت استخدام رسمی. نیمی از کارکنان در واحدهای صفی و نیمی دیگر در واحدهای ستادی خدمت می کردند. میانگین و انحراف معیار سکوت سازمانی و ابعاد آن عبارتند از: سکوت سازمانی، نگرش مدیریت ارشد، نگرش سرپرست، فرصت های ارتباطی و رفتار سکوت. وضعیت سبک های رهبری بر حسب درصد نیز عبارتند: استبدادی استثماری، استبدادی خیرخواهانه، رهبری مشاوره ای و رهبری مشارکتی. بنابراین، سبک رهبری غالب در بیمارستان های مورد مطالعه، استبدادی خیرخواهانه بود. ارتباط سبک های رهبری با سکوت سازمانی، عدم مطلوبیت نگرش سرپرست، عدم مطلوبیت فرصت های ارتباطی، جو سکوت و رفتار سکوت معنادار بود. وقتی مدیران از سبک های استبدادی استثماری و استبدادی خیرخواهانه استفاده می نمودند پدیده سکوت سازمانی رایج تر، نگرش سرپرست نامطلوب تر، فرصت های ارتباطی نامطلوب تر، جو سکوت سازمانی حاکم بر سازمان سنگین تر و پدیده رفتار سکوت رایج تر بود. در مقابل، ارتباط سبک های رهبری با نگرش مدیران ارشد به سکوت معنادار نبود. در هر چهار گروه سبک رهبری، نگرش مدیران ارشد از دیدگاه کارکنان یکسان ارزیابی شد. نتیجه گیری: مدیران همواره باید با روش های مختلف، به کارکنان القاء نمایند که مشتاقانه آماده شنیدن نظرات، پیشنهادات و مشکلات کارکنان بوده و نسبت به کارکنانی که مسایل سازمانی را با آنان در میان می گذارند عکس العمل منفی نشان نمی دهند. البته مدیران باید این پیام ها را با عمل پشتیبانی نمایند.

Keywords:

سکوت سازمانی , سبک رهبری , کارکنان , مدیر , بیمارستان