راه ها و ادله ی اثبات و نفی نسب در فقه و حقوق

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,909

This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

RELIGI01_253

تاریخ نمایه سازی: 5 آذر 1397

Abstract:

نسب عرفا و لغتا رابطه ای است که از پیدایش یک انسان از انسان دیگر انتزاع می شود. در واقع نسب حقیقت شرعیه نیست، بلکه در فقه و حقوق بر معنای عرفی و لغوی اطلاق می گردد. چون شریعت با توجه به فطرت انسان ها نسبت به اتصال و حفظ نسب حریص است؛ لذا اصول و قواعدی برای ثبوت نسب مقرر کرده تا خانواده و جامعه استقرار پیدا کند. در رابطه با پیشینه پژوهش باید گفت مقالات متعددی از قبیل نقش دلایل ژنتیکی در دعاوی اثبات نسب، نقش آزمایش های دی ان ای در اثبات نسب از دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران و... کار شده است اما پژوهشی که بتواند اثبات، نفی نسب را بررسی نماید کمتر کار شده است. پژوهش حاضر در صدد پاسخگویی به پرسش هایی از قبیل؛ ادله اثبات نسب چیست ؛ راه های اثبات نسب کدام است ؛ حجیت آزمایش DNA به عنوان یک دلیل قطعی در اثبات نسب چگونه است و ... می باشد. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی به این نتیجه رسیده است که در فقه برای اثبات نسب با احتیاط عمل می شود، چرا که با کمترین دلیل نسب ثابت می شود اما جز با قوی ترین ادله که لعان است، نفی نمی شود. با این حال امروزه برای نفی نسب از دلایل دیگری چون عوامل ژنتیکی و آزمایشات پزشکی هم استفاده می شود.

Authors

امین کریمی

دانشجوی کارشناسی ارشد فقه و حقوق خصوصی دانشگاه شهرکرد

سعید صفی شلمزاری

استادیار بخش حقوق دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهرکرد

رشید قدیری

استادیار بخش حقوق دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهرکرد

علی طاهری دهنوی

دانشجوی کارشناسی ارشد فقه ومبانی حقوق اسلامی دانشگاه شیراز