تجلی عارفانه های نیایش کمیل در دیوان ابن فارض مصری و حافظ

الهام پذیری عارفان و شاعران از مناجات های امیر مومنان علی (علیه السلام) از دیرباز تا کنون مورد توجه بوده است. آن هم شخصیت هایی که خود در عرفان، صاحب نظر و صاحب مسلک اند. در میان شعرای پارسی گو، الهام پذیری حافظ و در میان شاعران عرب ابن فارض مصری از مناجات ها و فرمایشات معصومان (علیهم السلام) بهره زیادی برده اند و در مسلک خود گفته یا ناگفته به ایشان رجوع کردند. پژوهش پیش رو تجلی دعای کمیل امیر مومنان (علیه السلام) را در دیوان حافظ و ابن فارض بررسی می کند و با نگرشی نو به بررسی مصادیقی از این نیایش عارفانه، در اشعار این دو شاعر می پردازد. البته میان حافظ و ابن فارض، از جهت عرفانی و حکمت نظری اختلافات فراوانی وجود دارد اما از جهات بسیاری از مضامین عرفانی و معانی باهم اشتراک دارند که به آن پرداخته ایم. نتیجه این مقاله نشان دهنده این است که این دو شاعر بزرگ عرب و عجم، از سبوی این نیایش، جرعه ها نوشیده و در سکر و مستی قلم و شعر را به رقص واداشته اند.

Keywords:

نیایش , کمیل , ابن فارض , حافظ , شعر , عرفان