تاثیر توان بخشی شناختی بر توجه پراکنده، توجه انتخابی و کارکردهای اجرایی افراد بزرگ سال دچار سکته مغزی

مقدمه: سکته مغزی یا حادثه عروقی مغزی عبارت است از آغاز ناگهانی نوعی اختلال نورولوژیک که به یک علت عروقی کانونی قابل انتساب است. نقص در حافظه کاری از متداول ترین پدیده ها بعد از آسیب مغزی است. هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر توان بخشی شناختی بر توجه پراکنده، توجه انتخابی و کارکردهای اجرایی افراد بزرگسال دچار سکته مغزی است. روش: 20 بیمار دچار سکته مغزی در این پژوهش به صورت مساوی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. تمامی بیماران دو بار ( پیش آزمون و پس آزمون) توسط ازمون حافظه کاری وکسلر، آزمون توجه متمرکز و پراکنده و آزمون مرتب کردن کارت های ویسکانسین بررسی شدند. سپس بر روی افراد قرار گرفته در گروه آزمایشی، طی 5 هفته و 5 روز هفته و به مدت 30-40 دقیقه برنامه کامپیوتری توان بخشی اجرا شد. یافته ها: تحلیل کواریانس تک متغیره نشان می دهد که توان بخشی شناختی بر توجه انتخابی افراد بزرگسال دچار سکته مغزی در مقایسه با افراد گروه کنترل تاثیر دارد اما بر توجه پراکنده و کارکرد اجرایی تاثیر ندارد. Fمحاسبه شده (22/23) در سطح معنی داری p<0/05 معنی دار و F های محاسبه شده (0/06، 3/97) در سطح معنی داری p<0/05 معنی دار نیست. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بهبودی معنی داری در توجه انتخابی توسط برنامه توان بخشی شناختی وجود دارد که ممکن است در نتیجه تغییرات در سازمان دهی عصبی در پاسخ به آسیب رخ دهد. به نظر می رسد عدم بهبود مشاهده شده در توجه پراکنده و کارکرد اجرایی ناشی از عدم هماهنگی و پردازش موازی در مناطق مختلف مغزی به علت بافت انفارکت شده است.

Keywords:

توان بخشی شناختی , توجه انتخابی , توجه پراکنده , کارکرد اجرایی , سکته مغزی