سپهر مهردادفر - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه سوره
یحیی اسلامی - دکترای معماری، استاد دانشگاه سوره

ویژگی هایی در معماری گذشته ایران وجود دارد، که بارز، قابل توجه و ارزشمند است. در این میان می توان به همبستگی درون و بیرون، وجود تشخصی در معماری داخلی بناها فارغ از مبلمان فضا، وجود پیوستگی در کلیت بنا، وجود هویت خاص، پیوند بین فرهنگ کاربران و آنچه در تک تک عناصر معماری به نوعی متجلی بود، توجه به کلیه عناصر و اجزا در یک بنا فارغ از مقیاس آنها و بسیاری دیگر اشاره کرد. با نظر به تاریخ معماری ایران، می توان دریافت که این روند در کلیت بنا اعم از آنچه امروز معماری (به معنای عام) و معماری داخلی خوانده می شود، وجود داشته است. تلفیق معنا دار معماری داخلی بناها و سایر هنرها از ویژگی های شاخص معماری گذشته ایران بوده است. بنا به دلایل متعدد و قابل بررسی و هم زمان با آغاز حضور مدرنیته در کشور این روند خدشه دار شد و گسست آن در گذر زمان به طرز فزاینده ای روند رو به رشد را طی می کند. از جمله آسیب هایی که در ادامه این روند اتفاق افتاد، تغییر روند معماری داخلی در ایران بود.این مقاله به روش توصیفی تحلیلی به چگونگی پیوند هنرهای تجسمی و معماری داخلی و اثرات این پیوند پرداخته است و سپس با آسیب شناسی وضعیت موجود به ارایه راهکارهایی عملی برای پیوند دوباره پرداخته است.

معماری داخلی، هنرهای تجسمی، تزیینات