واکاوی رویکردهای هسته ای اعضای گروه 3+3 در قبال بحران هسته ای ایران؛ از آغاز تا برجام (علت ها و پیامدها)

بی تردید یکی از مهم ترین مسایل سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران طی قریب به دو دهه گذشته تا امروز موضوع فعالیت های هسته ای بوده است. این فعالیت ها از سال 1381 با گزارش های شبکه های خارجی در رسانه ها مطرح و با تلاش های غرب به یک بحران تبدیل شد که توانست سال های مهمی از تاریخ سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را به خود اختصاص دهد. دورهای مذاکراتی مختلف در بازه های زمانی گوناگون در خصوص این موضوع، نهایتا با توافق هسته ای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) در تیرماه 1395 میان ایران و گروه 3+3 به سرانجام رسید که زمینه ساز عادی شدن نسبی این پرونده نیز شد. گروه 3+3 متشکل از شش قدرت بزرگ جهانی است که مهم ترین بازیگر درگیر در مسیله هسته ای ایران بوده است. یافته ها نشان می دهد که هیچ کدام از اعضای این گروه خرسند به وجود یک ایران قدرتمند هسته ای در منطقه و جهان نیستند اما مواضع آن ها در یک مسیر مشخص و هماهنگ با یک دیگر نیز حرکت نکرده است. بنابراین شناخت مواضع این کشورها می تواند مبنای مناسبی برای آگاهی از رویکرد واقعی آن ها در دیگر مسایل در ارتباط با ایران باشد. لذا سوال اصلی مقاله این است که مواضع گروه 3+3 در قبال بحران هسته ای ایران بر چه محورهایی متکی و متاثر از چه عواملی بوده است در پاسخ فرضیه ای شکل می گیرد که هریک از اعضای 3+3 در برخورد با بحران هسته ای ایران ناگزیر به رعایت یک سری ملاحظات در اتخاذ مواضعشان بوده اند که مهم ترین آن وجود نیروی سومی به نام آمریکا است. در مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی به تجزیه و تحلیل داده ها پرداخته شده است.

Keywords:

بحران هسته ای ایران , برجام , نیروی سوم , بازدارندگی هسته ای , گروه 3+3