بررسی نقش هندسه، فضا در ساختار معماری ایران دوره اسلامی

دوران استفاده معماران از هندسه بسیار گسترده میباشد، از دوران ماقبل از اسلام آغاز گردیده به طوری که از آغاز زندگی، مورد استفاده بشر بوده است و در دوران اسلامی به کمال خود رسیده است و طرحهای پیچیده آن (هندسی) زینتبخش بناهای تاریخی میباشد. معماری و دستاوردهایش رابطه تنگاتنگی با هندسه دارند تا جایی که یکی از مهم ترین زمینههای شکلگیری هنر و معماری ایرانی هندسه میباشد و طراحی معماری در غالب هندسه هویدا میشود و معماران آثار خود را به وسیلهی آن (هندسه) ماندگار کردهاند. اشراف معمار به علم هندسه و استفادهی متبحرانه از آن، تبدیل مفهوم به فضا و فرم را در فرایند طراحی آسان میکند و هنرمند مسلمان زیباترین عمیقترین شیوهها را برای استفاده از هندسه بهکار گرفته و می گیرد. معماران با استفاده از این علم پایداری، زیبایی و سودمندی بنا را تضمین میکنند و به شکلی بدیع مفهوم کثرت در عین وحدت را که همانا ریشه در تعالیم اسلام یعنی اعتقاد به توحید دارد را تجسم میبخشد و نتیجه آن هماهنگی اجزاء، تناسب، نظم و هماهنگی کل بنا است.. از اهداف اصلی این مقاله هم تاملی بر ارتباط هندسه، سازه، فرم، فضا در بستر طراحی است و تجلی آن را در هنر و معماری میباشد روش پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانهایی است و رویکردی توصیفی تحلیلی دارد و نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش هندسه، فرم، سازه، در فرآیند طرح معماری را برای ما نمایان میسازد.