بررسی چگونگی ارتقا سرزندگی و زندگی همگانی در محدوده جنوبی میدان تجریش

یکی از مشکلات امروز شهرها به ویژه شهرهای بزرگی چون تهران، توجه ناکافی به سرزندگی و زندگی همگانی و تاکید بیشتر بر ماشین و زندگی ماشینی است. ما امروزه باید به دنبال راهکارهایی جهت به وجود آوردن فضایی با تعاملات انسانی باشیم تا در نتیجه آن سرزندگی را افزایش دهیم. تحقیق حاضر با بررسی دلایل ناکافی بودن سرزندگی در محدوده جنوبی میدان تجریش، به ارایه راهکارهایی جهت ارتقا سرزندگی و به وجود آوردن یک زندگی همگانی انسانی می پردازد. این تحقیق با رویکردی کیفی و به روش مصاحبه عمیق با مدیران و کارشناسانی که در این محدوده تخصص و تجربه کافی را دارا بودند صورت پذیرفت. یافته های این تحقیق را می توان در دو دسته اصلی تقسیم بندی نمود. دسته اول شامل دیدگاه مصاحبه شوندگان در مورد سرزندگی وضعیت حاضر محدوده و بررسی دلایل آن است. دسته دوم مربوط به بررسی چگونگی ارتقا سرزندگی و زندگی همگانی و ارایه راهکارهایی برای بهبود وضعیت حاضر محدوده مورد پژوهش، می شود. در نتیجه ی تحقیق حاضر، با توجه به این نکته که سرزندگی در محدوده مورد نظر کافی نیست، با ارایه طرح های پیشنهادی تاکید بر ارتقا سرزندگی و به وجود آوردن زندگی همگانی با انسان هایی سرزنده دارد.

Keywords:

سرزندگی , زندگی همگانی , تجریش , شهر انسانی