بررسی آسیب پذیری بافتهای فرسوده ی شهری در زمان وقوع بحران زلزله ( نمونه ی موردی محله ی قصر و دشت شیراز )

زلزله به عنوان مخرب ترین حادثه طبیعی، عامل تلفات بشری و خسارات اقتصادی قابل توجه در کشور تلقی میشود که این مساله در بافت های فرسوده شهری به مراتب شدیدتر است چراکه بافت های فرسوده، ساختاری متمایزو منحصر به فرد دارند . زلزله از جمله عواملی است که می تواند باعث بروز بحران و بلایا شود، با نظر به قرارگیری ایران در منطقه ی لرزه خیز دنیا و غیر قابل پیش بینی بودن مکان و زمان زلزله وجود طرح جامع مدیریت بحران برای کاهش خطرات و ضایعات ناشی از آن بسیار مهم و حیاتی است. ساماندهی و یا تدوین ساختاری مناسب جهت مدیریت زلزله به منظور مقابله با زلزله، امری ضروری و غیر قابل اجتناب می باشد. آسیب پذیری شهر شیراز دربرابر زلزله، به ویژه در بافت ها و فضاهای فرسوده آن، با توجه به بستر طبیعی ناامن ، سنجش میزان آسیب پذیری بافت های قدیمی شهر شیراز و ارایه راهکارهای کاهش آسیب پذیری آن ها در برابر زلزله است . روش تحقیق انتخاب شده برای این پژوهش از نوع وصیفی تحلیلی و میدانی است .در این پژوهش به چندین موضوع شامل شناسایی و انتخاب شاخصهای ارزیابی آسیب پذیری لرزه ای همچون نوع مصالح، قدمت ساختمان ها، تعداد طبقات، نوع کاربری، سطح اشغال، کیفیت ابنیه، تراکم جمعیت، عرض معابر و مساحت بررسی شده اند وتحلیل میزان تاثیر هریک از شاخصها و تعیین نواحی پرخطر و متراکم مسکونی فرسوده و تولید نقشه ریزپهنه بندی آسیب پذیری محله پرداخته میشود بر اساس مطالعات انجام شده نقشه آسیب پذیری کلی محدوده مورد مطالعه نشان می دهد که از کل مساحت محدوده به استثنای معابر،2/19 درصد دارای آسیب پذیری خیلی زیاد ، 9 درصد آسیب پذیری زیاد ،7/29 درصد دارای آسیب پذیری متوسط ، 8/16 درصد دارای آسیب پذیری کم و 3/25 درصد آسیب پذیری خیلی کم میباشد. پیشنهادات حاصل از پژوهش در سه حوزه آسیب پذیری زیاد آسیب پذیری متوسط و آسیب پذیری کم ارایه شده است.

Keywords:

بافت فرسوده , آسیب پذیری , زلزله , قصر الدشت , شیراز