فاطمه نورانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری موسسه آموزش عالی دیلمان

امروزه رشد روز افزون جمعیت موجب بالارفتن سرعت تولید مسکن شده است. این سرعت تولید در بسیاری از مواقع باعث توجه به کمیت و غفلت از کیفیت شده که حاصل آن ایجاد مشکلات بسیار و در نهایت نارضایتی ساکنین از محیط های زندگی میباشد. بنابراین ضروری است به منظور جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی، ابعاد کیفی و مطلوبیت مجتمع های مسکونی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. با توجه به این که مجتمع های مذکور بستر مناسبی برای استفاده از روش های مشارکتی در معماری هستند لذا می توان از طریق فهم و درک صحیح الگوهای رفتاری ساکنان به ارتقاء کیفیت محیط مصنوع و در نهایت بالا بردن میزان احساس جمعی و افزایش رضایت افراد بهره جست. از سویی به لحاظ آنکه فضاهای مذکور بخش عمده ای از زمان و محیط زندگی روزانه کودکان را به خود اختصاص می دهند، لذا افزایش کیفیت این فضاها میتواند عاملی موثر در رشد فردی، تعاملات اجتماعی، تقویت حس تعاون و حتی آموزش آنان محسوب شود. با در نظر گرفتن این مهم، مطالعه حاضر، به بحث و بررسی عوامل موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعی کودکان در فضاهای باز مجتمع های مسکونی اختصاص یافته و در این راستا به منظور تعیین رابطه بین متغیر های این پژوهش توصیفی-تحلیلی که از نوع پیمایشی است از ضریب همبستگی استفاده شده است. در انتها نیز پژوهشگر پیشنهاداتی ارایه نموده که از طریق لحاظ نمودن آنها در طراحی مجتمع های مسکونی، میتوان موجبات افزایش تعاملات اجتماعی و همچنین انگیزه ی حضور کودکان در محیط های طبیعی و باز واقع در این مکان ها را فراهم ساخت.

مجتمع مسکونی، کودک، تعاملات اجتماعی، مسکن