بررسی تغییرات ساختارفضایی منطقه سه اصفهان با استفاده از تکنیک چیدمان فضا و ویکور

با رشد وتوسعه شهرها، مراکز تاریخی شهرها در معرض عوارض نامطلوب توسعه شهری قرار می گیرند و باعث جدا افتادگی این مناطق از سایر قسمتهای دیگر شهر می گردد. از طرفی بافت های تاریخی هویت و اصالت شهری را دربردارند بنابراین حفظ این بافت ها ضرورت دارد. در توسعه کالبدی شهرها باید ساختار و شکل شهر به خوبی شناخته شود. به منظور شناخت ساختارفضایی شهر در این پژوهش از تکنیک چیدمان فضا استفاده شده است. شبکه معابر اصلی منطقه سه که جزء مناطق تاریخی اصفهان به شمار می آید در طی دو دهه 1382 و 1392 با استفاده از سه پارامتر عمق،اتصال و همپیوندی با استفاده از تکنیک چیدمان فضا که شبکه معابر اصلی از مهمترین اجزای ساختارفضایی است و باعث تعاملات فضایی می گردد مورد بررسی قرار گرفته شده است. به منظور بررسی تغییرات فضایی از روش ویکور برای رتبه بندی شبکه معابر اصلی در دو دهه بهره گرفته شده است. نتایج بدست آمده از مقایسه تحلیل پارامترهای روش چیدمان فضا و رتبه بندی شبکه معابر اصلی در دو دهه اخیر حاکی از این است که خیابان نشاط در سال 1382 رتبه اول را داشته اما تغییرات ساختارفضایی باعث شده در سال 1392 رتبه دوم را به خود اختصاص دهد و طی این مدت پارامتر عمق افزایش یافته که نشان دهنده دسترسی کمتر و جداگزینی بیشتر نسبت به سال های قبل است. خیابان هاتف با 0076/0= Qi در سال 1382 رتبه دوم را به خود اختصاص داده است ولی در سال 1392 به رتبه هفتم تنزل کرده است که پارامتر عمق افزایش یافته و میزان دسترسی به این فضا کاهش یافته است. خیابان بهشتی نژاد و هشت بهشت نسبت به سایر شبکه های معابر اصلی از میزان همپیوندی و اتصال کمتر و عمق بیشتری برخوردارند و خیابان بهشتی نژاد در دو دهه اخیر در رتبه آخر قرار گرفته است که نشان از بی توجهی به این شبکه ارتباطی در طرح های توسعه شهری است.

Keywords:

توسعه شهری , بافت تاریخی , تغییرات ساختارفضایی , چیدمان فضا , روش ویکور , منطقه سه اصفهان