اولویت بندی عوامل موثر بربهسازی بافتهای فرسوده شهری با توجه به رویکرد مدیریت مشارکتی(نمونه موردی:شهراهواز)

بافت های شهری در طول زمان دستخوش فرسودگی می شوند و کارایی اولیه خود را از لحاظ کارکرد وضعیت کالبدی از دست می دهند. فرسودگی بافت های شهری باعث کاهش کیفیت زندگی و دسترسی به امکانات مناسب شده و به تدریج ساکنان اولیه این بافت ها به مناطقی از شهر که از لحاظ کالبدی نوسازتر و از لحاظ خدمات و تاسیسات دارای امکانات بهتری باشند مهاجرت می کند و بتدریج ساکنان این بافت ها با قشر ضعیف تر از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و تحصیلی جایگزین می شوند و گاها مناطق فرسوده به مناطق جرم خیز و بزه خیز تبدیل شده و به پناهگاه و ماوای افرد بزهکار تبدیل می شود. نظر به اینکه این بافت ها گاها مناطق بسیار وسیعی از شهرها را تشکیل می دهند و با توجه به سیانت از منابع طبیعی و محیط زیست، بازسازی و باززنده سازی بافت های فرسوده در تمام دنیا امری اجتناب ناپذیر است. شهر اهواز از لحاظ بافت فرسوده دومین شهر ایران است و بافت های فرسوده آن جمعیت زیادی را در خود جای داده است و بازسازی آن در طول زمان امری اجتناب ناپذیر است. لذا با توجه به ضرورت بازسازی این بافت ها در شهر اهواز و نظر به اینکه جلب مشارکت ساکنان بافت فرسوده اهواز جهت سازمان دهی و بهسازی این بافت ها از ضروریات کار است. این پژوهش با موضوع بررسی فرایند سازمان دهی و بهسازی بافت های فرسوده با رویکرد مدیریت مشارکتی و ارایه راهکارها (مطالعه موردی شهر اهواز) می پردازد. روش پژوهش به صورت تحلیلی -توصیفی بوده است که با استفاده از برداشت های میدانی تکمیل گردیده است. همچنین اطلاعاتی که شامله اصلی پژوهش را تشکیل می دهند با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به دست آمده است . نتایج پژهش نشان می دهد که بازنگری در نحوه مواجه با مسایل و مشکلات موجود در بافت های فرسوده بخش اعظمی از مشکلات موجود در این زمینه را برطرف خواهد نمود.

Keywords:

بافت فرسوده , مدیریت مشارکتی , تسهیل گری