بررسی رابطه بین برپایی نمایش های خیابانی و پایداری اجتماعی در فضاهای شهری

موضوع نمایش های خیابانی در برنامه های مدیریت شهر با ادبیات آکادمیک و حرفه ای شهرسازی کشورهای توسعه یافته به عنوان یکی از ابزارهای مفید و کارا جهت ارتقا کیفیت فضاهای شهری در دهه های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. نمایش های خیابانی دارای سابقه ای طولانی در ایران است؛ تعزیه، خیمه شب بازی، سیاه بازی، نقالی و یا معرکه گیری به عنوان دیگر نمایش های ایرانی هستند که در آغاز شکل گیری و تا به امروز محدود به یک مکان ثابت نبوده است و بیشتر یک نمایش میدانی تلقی می گردند؛ که در مکان های باز و عمومی قابل اجرا می باشند. فضاهای شهری گذشته در ایران دارای ویژگی هایی بودند که برگزاری این گونه هنرهای نمایشی را تسهیل می کردند. با این وجود، تعداد پژوهش های علمی به ویژه با نگاه ترکیبی هنر و شهرسازی بسیار معدود است. هدف اصلی این پژوهش بررسی و شناسایی مولفه های تاثیرگذار نمایش های خیابانی بر کیفیت ادراکی معنایی فضاهای شهری به منظور استفاده مدیران ، برنامه ریزان و طراحان شهری در جهت ارتقای کیفیت فضاهای شهری می باشد. جهت دستیابی بهاهداف موردنظر در این تحقیق، با استفاده از منابع کتابخانه ای، اسنادومدارک و اطلاعات لازم جمع آوری و نمونه هایی که بیشتر می توانند به این مسیله کمک نمایند بررسی شده اند تاثیرات کالبدی یک فضای عمومی تاثیر گذار شهری در ایجاد و تقویت تعاملات اجتماعی نشان می دهد که نگاه تعامل گرایانه و اجتماعی در کنار رویکرد کالبدی به فضای عمومی شهری، مفاهیمی نظیر سرمایه اجتماعی، کنش اجتماعی و یکپارچگی جامعه را هدف می گیرد و ضعف آن در شهرها را عاملی در بی ثباتی و ناپایداری اجتماعی شهرها تصور می کند.

Keywords:

نمایش های خیابانی , کیفیت , سرزندگی , مکان های عمومی