بازخوانی مفاهیم منطقه گرایی در قالب طراحی معماری(نمونه موردی:خانه آبشار)

منطقه گرایی در معماری، رویکردی از طراحی معماری است که که توجه ویژه آن به فرهنگ مردم منطقه ،اقلیم ، آب و هوا و مواد و مصالح خاصی است که در آن منطقه استفاده می شود. در سال های آغازین تمدن بشری، انسان ها به ویژگی های منطقه ای –زیستی خود پی برده و باید ها و نباید های طراحی بنا ها را با آزمون و خطا بدست آوردند. منطقه گرایی یکی ازرویکردهای معماری است که درتعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته و برلزوم توجه به ویژگی های فرهنگی جغرافیایی و اقلیمی یک منطقه خاص تاکید می کند. درمنطقه گرایی معمارتلاش می کند تاخود را با ویژگیهایی که لزوما برگرفته ازمحیط مستقیم پروژه نیست ولی تابعی ازویژگیهای منطقه ای یا ملی استخراج شده ای آن است منطبق کند .روش تحقیق ذیل، روش توصیفی- تحلیلی است. این تحقیق به دنبال تفاوت های کارکردی فرهنگ متفاوت در یک بنای شاخص(خانه آبشار) است و نقش هر یک را مورد بررسی و مطالعه قرار می دهد. و در نهایت ویژگی معماری منطقه گرا و چگونگی استفاده از آن را در بنای مورد نظر، مورد مطالعه قرار می دهد. در پایان نتیجه گرفته شده که نقد معماری مدرن روز دنیا ( به خصوص جهت گیری که نسبت به گذشته و هویت محل داشتند) به معنای عدم بهره گیری از فناوری روز نیست, بلکه استفاده توامان از فناوری و آمیختن آن با فرهنگ و هنر و اقلیم و جغرافیای آن منطقه است.به ویژه در کشور ایران که مناطق شرق و غرب و جنوب و شمال هر کدام اقلیم, فرهنگ و قوم متفاوتی دارند و نمی توان معماری منطقه گرا را نادیده انگاشت.

Keywords:

منطقه گرایی , معماری مدرن , هویت , خانه آبشار