شناسایی استقلال شرط داوری ضمن قرارداد در نظام حقوقی ایران

داوری یکی از مهمترین روش های حل و فصل اختلافات است. ارجاع اختلاف به داوری ممکن است به موجب قرارداد جداگانه باشد یا به صورت شرط داوری در قرارداد اصلی مورد توافق قرار گیرد. قانون آیین دادرسی مدنی ایران و کشورهای دیگر ارجاع امر به داوری را به تراضی طرفین و به موجب قرارداد جداگانه و یا به صورت توافق (شرط) ضمن معامله پذیرفته است. در این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی - توصیفی و با توسل به ابزار کتابخانه ای در پی شناسایی شناسایی استقلال شرط داوری ضمن قرارداد در نظام حقوقی ایران می باشیم. اگر شرط داوری مستقل و جدای از قرارداد اصلی باشد از نظر وجود، اعتبار و نفوذ تابع قرارداد اصلی نخواهد بود و اگر شرط داوری از شرایط ضمن عقد باشد تعهدی فرعی است و تابع قرارداد اصلی بوده و نمی تواند مستقل از آن باشد و در نتیجه وجود و اعتبار آن بستگی به قرارداد اصلی دارد. بنابراین استقلال یا عدم استقلال شرط می تواند آثار مهمی را ایجاد نماید و همچنین یکی از آثار مهم اصل استقلال شرط داوری در خصوص تاثیر بطلان قرارداد اصلی بر بقا یا انحلال شرط داوری می باشد که در این پژوهش به آن پرداخته شده است.

Keywords:

بطلان عقد , استقلال شرط , شرط داوری , داوری تجاری