مطالعه پلی 1-وینیل ایمیدازول مغناطیسی اصلاح شده با نیکل II به منظور جذب سطحی سولفاسالازین

در این مطالعه یک نانو کامپوزیت پلیمری مغناطیسی با استفاده از اکسید مغناطیسی آهن به عنوان پایه مغناطیسی تهیه شد. این پلیمر مغناطیسی بر پایه 1- وینیل ایمیدازول می باشد. از دی وینیل بنزن به عنوان برقرار کننده اتصالات عرضی و همچنین از 3- تری متوکسی سایلیل پروپیل متاکریلات به عنوان اتصال دهنده چارچوب پلیمری به نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن بهره گرفته شد. با استفاده از تکنیک های طیف سنجی زیر قرمز FT-IR میکروسکوپ الکترونی روبشی SEM شناسایی نانو کامپوزیت صورت گرفت. نانو کامپوزیت به دست آمده به عنوان جاذبی مناسب به منظور جذب سطحی سولفاسالازین مورد بررسی قرار گرفت. مشاهده شد که در محیط قلیایی مناسب با فرایند کمپلکس شدن، یون های فلزی همچون نیکل دو ظرفیتی را می توان با موقعیت های بازی پلیمر مغنطیسی پیوند داد که در این صورت میتوان با تشکیل کمپلکس سه تایی بین یون فلزی دو ظرفیتی ذکر شده با گروه های عاملی ایمیدازولی و بنیان سالیسیلاتی مربوط به سولفاسالازین، سولفاسالازین را از محیط آبی جداسازی نمود. ایزوترم های لانگمویر، فروندلیچ و تمکین درچند دما به منظور بررسی فرایند جذب سولفاسالازین در شرایط بهینه بر روی این جاذب مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان دادند که جذب سطحی سولفاسالازین به روی جاذب تهیه شده با ایزوترم مدل فروندلیچ مطابقت بیشتری می کند

Keywords:

پلی 1 وینیل ایمیدازول/دی وینیل بنزن , نانو ذرات مغناطیسی , سولفاسالازین , نیکل دو ظرفیتی , جذب سطحی