روش طبیعت شناسی ابن سینا

ابن سینا در عرض مطالعات فلسفی خود، به شناخت طبیعت و کشف قوانین علمیحاکم بر آن پرداخته است. نگاه ابن سینا به طبیعت، به عنوان مرتبه ای از مراتبهستی که در یک نظام طولی و علی و معلولی به واجب الوجود بالذات می رسد، موجبشده است که طبیعت شناسی او صبغه دینی داشته باشد. هر چند که او به عنوان یکپژوهشگر تجربی از روش استقراء و مشاهده عینی استفاده نموده است، ولی اصولمابعدالطبیعی موجود در فلسفه مشاء، بر ذهن او حاکم بوده و در مراحل مختلفروش تجربی نقش خود را ایفا نموده است. از این رو طبیعت شناسی ابن سینا صرفامولود روش استقراء و مشاهده عینی نیست، بلکه او با تکمیل روش استقراء توسطبرهان عقلی به تولید قضایای کلی یقینی و کشف قوانین علمی پرداخته است.ابن سینا در آثار خود بر ضعف ادراک حسی و استقراء ناقص در شناخت جهانطبیعت اشاره دارد و لزوم بهره جستن از عقل جهت تکمیل این شناخت و رسیدن بهیقین را مورد تاکید قرار می دهد. هدف از این مقاله بررسی روش ابن سینا در شناختطبیعت است؛ برای این منظور از آنچه او در مباحث منطقی و فلسفی (معرفت شناسی)در خصوص علم تجربی یا روش تجربی به عنوان یکی از راه های حصول علم یقینینسبت به طبیعت مطرح نموده است، بهره جسته ایم.

Keywords:

طبیعت شناسی , ابن سینا , استقراء , ادراک حسی , روش تجربی