شناسایی مولفه های سرزندگی در طراحی مجتمع های مسکونی معاصر با بهره گیری از تجارب معماری بومی مازندران

با توجه به این که محیط مسکونی بستری برای شکل گیری و بروز رفتارهای انسانی است، لزوم شناسایی اصول طراحی بهینه محیط های مسکونی بسیار احساس می شود. نگرش کمیت گرا در طراحی مجتمع های مسکونی از یک سو و روند رو به رشد تقاضای مسکن از سوی دیگر سبب شده است در عصر حاضر توجه لازم به مسیله بنیادین سرزندگی محیط های مسکونی به معنای واقعی اعمال نشود، این مسیله به همراه تاثیر متقابل کیفیت زندگی ساکنان، لزوم ارایه مدلی جامع و نظام مند از سرزندگی محیط های سکونتی را ضروری می سازد .معماری گذشته ایران، مملو از نمونه های باارزش بکارگیری شیوه های کارا و بهینه و برگرفته از بوم و فرهنگ خودی می باشد. بر خلاف این واقعیت روشن، متاسفانه تاریخ معاصر ایران تحت تاثیر عوامل مختلف، از تجارب تاریخی در حوزه ارزشمند خودی با گسستگی مواجه شده است. پرسش از اینکه معماری بومی و سنتی ما چقدر منتقل کننده حس سرزندگی می باشد و چگونه می توان تکنیک و اندیشه های معاصر کنونی را میان دو رویکرد سنتی بودن و معاصر بودن تعمیم داد؛ بنابراین به نظر می رسد که معماری امروز ایران می بایست به دنبال راهکاری برای پیوند دوباره معماری با فرهنگ و بوم از یک سو و علم و تکنولوژی نوین ساختمانی از سوی دیگر باشد، در این راستا استخراج الگوهای عینی معماری بومی و ارایه آن ها به سازنده بنا تا با پرورش آن ها و به کارگیری الگوهای ذهنی و زبان الگوی خود در خلق نمونه های امروزی می تواند راهگشا باشد. این پژوهش بر آن است تا با روش تحقیق توصیفی _تاریخی و مطالعات میدانی و کتابخانه ای، به بیان الگوهای سرزندگی و بازخوانی معماری بومی مازندران و به طور خاص الگوهای سرزندگی که در معماری بومی گذشته این خطه حضور داشته، پرداخته، شناسایی و معرفی نماید.

Keywords:

الگوهای بومی , سرزندگی , معماری بومی , مجتمع مسکونی , مازندران