آسیه خواجه - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی ،واحد اصفهان (خوراسگان) ،

شهر اصفهان یکی از مناطق برجسته در حوزه هنرهای سنتی و صنایع دستی به خصوص فرش دست بافت است. فرش این شهر به دلیل داشتن شاخصه هایی نظیر طرح و نقش مختص به خود جایگاهی ویژه در دنیای هنر و صنعت فرش در تمام ادوار به خصوص در دوره صفویه داشته است.در زمینه کاشی کاری، دوران صفویه را می توان به جرات دوران شکوفایی و شکوه این هنر لطیف دانست. البته آنچه در این پژوهش مد نظر است نزدیکی هرچه بیشتر نقوش فرش اصفهان با کاشی کاری بناهای این شهر در دوره صفویه است. که به طور حتم اشتراکات ویژه ای در طرح و رنگ و نقش آن ها دیده می شود. به خصوص در بناهای شاخص همچون مسجد شیخ لطف االله و مسجد شاه اصفهان.در این مقاله دو نمونه از نقوش اصلی فرش و کاشی که از نظر کیفیت بصری با یکدیگر نقاط اشتراک ویژه ای دارند انتخاب و بررسی شده است. همچنین جایگاه فرش دستباف در دوره صفویه و دیدگاه دنیا نسبت به این هنر اصیل اصفهان بررسی شده است. به نظر می رسد در این اشتراک طرح و نقش بین کاشی کاری و فرش هدف خاصی مد نظر طراحان بوده است. این مقاله با این امید دنبال شده است تا ضمن بررسی نقوش، هدف از به کارگیری نقوش مشترک فرش و معماری اصفهان هویدا شود. پژوهش حاضر به کمک روش میدانی کتابخانه ای تهیه شده است و از نوع تحلیلی – توصیفی است.

فرش، طرح، نقش، کاشی، اصفهان، صفویه