بررسی طراحی مجتمع فرهنگی هنری شهر تبریز با رویکرد معماری پایدار

یکی از معیارهای ارزیابی کیفیت محیط هرشهر وجود فضاهای شهری عمومی است. فضاهایی که شهروندان درآن بتوانند با آسایش خاطر به تعامل و گفتگو بپردازند.لذا شناخت ویژگی های یک مجتمع فرهنگی مبتنی براصول معماری و نیز تمایلات مخاطب حایز اهمیت می باشد و ایجاد یک ساختار پر نشاط فرهنگی در ارتباط نزدیک با مردم بگونه ای که انرژی و شادابی ایجاد کند، می تواند درجهت پرکردن خلاء ناشی ازکمبود فضاهای فرهنگی و اجنماعی موثر باشد. برای رسیدن به این مهم ، از دو دیدگاه اصلی، تحلیل و بررسی مقوله های فرهنگ وهنر از دیدگاه صاحب نظران و جایگاه آن در روابط اجتماعی و از طرفی بررسی و شناخت فضای شهری- فرهنگی از دیدیگاه معماری پایدار و نقش وجایگاه آن ها درجریان زندگی روزمره شهری، مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا نگارنده تلاش دارد تا از طریق مطالعه و بررسی آراء نظریه پردازان عرصه معماری و هنر ، شاخص های فضا و مکان شهری بهینه را کشف نمایند واز طریق پاسخ به نیازهای مخاطبان در شهر امروز، عرصه ای پویا و منعطف را برای گسترش روابط اجتماعی شهروندان مهیا سازد. مجتمع فرهنگی، مورد طراحی دراین پروژه شخصیت کاربردی است که می بایست جهت یافتن به شاخصه های فضایی، مکانی از دیدگاه معاری پایدار، زمینه ساز هویت یافتن، بستری پویا برای افزایش تعاملات اجتماعی و بالا بردن سطح آگاهی ها ومشارکت مردم گردد.. لذا وجود عرصه های عمومی در مقیاس شهر درجهت گفتمان و پیوند اقشار مختلف جامعه در عصر حاضر امری ضروری و لازم بشمار میرود. در این تحقیق طراحی مجتمع فرهنگی هنری تبریز با توجه به ارزشهای معماری پایدار در ایران است و هدف شناساندن ارزش این معماری در گذشته سرزمین ایران نزد هنرمندان معمار و همچنین قدمی مثبت جهت پایداری بنا می باشد.

Keywords:

مجتمع فرهنگی هنری , معماری پایدار , تبریز