بررسی اثر حفاظتی گالانژین بر سمیت کبدی استامینوفن در موش های سفید کوچک آزمایشگاهی

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,133

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED19_116

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

Abstract:

سابقه و هدف: مواجهه با دوزهای بالای استامینوفن از دلایل اصلی نارسایی حاد کبدی است، مصرف مقادیر فراوان از استامینوفن با اشباع مسیرهای گلوکورونیدیشن و سولفیشن و به واسطه فعالیت آنزیم های سایتوکروم اکسیداز، منجر به تولید NAPQI می شود. با توجه به فعالیت های آنتی اکسیدانی گالانژین، این ترکیب جهت درمان در سمیت کبدی استامینوفن مورد بررسی قرار می گیرد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 30 سر موش سفید کوچک آزمایشگاهی به 5 گروه 6تایی، شامل گروه و تویین 80، 10درصد (به عنوان حلال استامینوفن)، گالانژین (10 mg/kg)، گالانژین (20mg/kg)، سیلیمارین ( 20mg/kg) و بدون درمان تقسیم شدند و به مدت 10 روز تحت درمان قرار گرفتند. تک دوز استامینوفن قبل از درمان در همه گروه ها( 500 mg/kg ) بصورت خوراکی دریافت گردید. 24 ساعت بعد از تجویز آخرین دوز گالانژین از موش ها خونگیری به عمل آمد، فعالیت آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST)و آلکالین فسفاتاز (ALP) در سرم با کیت های مربوطه و فعالیت Total Antioxidant به روش FRAP ارزیابی شد. در ادامه، کبد موش ها جهت مطالعات بافت شناسی جدا گردید. آنالیز آماری بوسیله SPSS 16 (تست آنوا) انجام شد. یافته ها: در گروه های دریافت کننده استامینوفن+دوزهای متفاوت گالانژین در مقایسه باگروه بدون درمان، در اغلب موارد در سطح گلوتاتیون و آنزیم های AST، ALT وALP اختلاف آماری معناداری مشاهده شده است (0/05> P) و همچنین سطح گلوتاتیون و آنزیم های کبدی در گروه دریافت کننده استامینوفن و تویین 80، 10درصد در مقایسه با گروه درمان اختلاف آماری معنی داری (0/001> P) مشاهده شده است. بررسی هیستولوژی نشان داد که استامینوفن سبب آسیب خفیف تا شدید کبد (نکروز، دژنرسانس واکویولی، ارتشاح سلول های آماسی) درگروه بدون درمان شد. در صورتی که گروه های درمان گالانژین با گروه کنترل مثبت دریافت کننده سیلیمارین تفاوت معنی داری حاصل نشد. نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که گالانژین در دو دوز مختلف یک ساعت پس از تجویز تک دوز استامینوفن و درمان موش ها با گالانژین تا 10 روز، باعث کاهش معنی دار آنزیم های کبدی و سطح گلوتاتیون گردید. مشاهدات بافت شناسی نیز نتایج این مطالعه را تایید کرد. بنابراین گالانژین دارای پتانسیل بالقوه در درمان مسمومیت ناشی از استامینوفن می باشد.

Authors

امیرحسین حسن پور

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران.

سهراب کاظمی

مرکز تحقیقات بیولوژی سلولی مولکولی، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران