بررسی مهارت های پایه دارو درمانی و درمان های داخل وریدی در پرستاران کارورز بیمارستان ولیعصر (عج) شهرستان فسا در سال 1396

زمینه و هدف: دارو دادن یکی از اقدامات پایه ی پرستاری است که ناز به استفاده از تکنیک و مهارت های دارودرمانی و آگاهی های لازم دارد و تقریبا 40 درصد زمان کار پرستاری را به خود اختصاص می دهد. پرستار به عنوان یک فرد حرفه ای، مسول و جوابگوی تمام اعمال خود پیرامون تجویز دارو است. از آنجا که تجربه بالینی دانشجویان کمتر است امکان اشتباهات دارویی آن زیاد می باشد؛ بنابراین در این پژوهش به بررسی مهارت دانشجویان کارورز پرستاری در دارودرمانی و درمانهای داخل وریدی پرداخته شده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 37 دانشجوی پرستاری کارورز دانشگاه علوم پزشکی فسا که به روش سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه ای دو قسمتی متشکل از مشخصات دموگرافیک و سنجش مهارت ها (براساس مقیاس 5 درجه ای لیکرت از بدون مهارت =1 تا مهارت کامل=5) بود. داده ها پس از جمع آوری، با نرم افزار spss 16 مورد تحلیل قرار گرفتند و از آماره های توصیفی، آزمون ناپارامتریک و ضریب همبستگی پیرسون جهت ارایه نتایج استفاده شد. یافته ها: بیشتر نمونه ها به پرستاری علاقه مند (75/7%) و دارای سابقه کار بالینی (73%) و معدل میانگین 16/52 بودند. بیشترین مهارت مربوط به قرار دادن آنژیوکت و آماده کردن سرم و تجویز آن با آنژیوکت 27±4/91 و کمترین مهارت مربوط به ترانسفوزیون خون 95±4/24 بود. بین سابقه کار بالینی و مهارت دارو درمانی ارتباط معناداری نشان داده شد (p=0/028). همچنین بین معدل و مهارت های دارو درمانی ارتباط معنادار وجود داشت. (p=0/008). اما بین علاقه مندی و مهارت دارو درمانی ارتباط معناداری وجود نداشت. (p=0/001). نتیجه گیری: در این مطالعه نیازهای آموزشی دانشجویان در مهارت های دارودرمانی و درمان وریدی و عوامل موثر بر این مهارت ها مشخص شد. با توجه به این نتایج می توان زمینه کسب مهارت های لازم را برای دانشجویان کارورز فراهم نمود تا خطاهای دارویی آنها به حداقل رسانده شود و با مهارت کافی به محیط کار وارد شوند.

Keywords:

مهارت های دارو درمانی , درمان وریدی , کارورز پرستاری