ثریا افشارلو - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پردیس، پردیس، ایران

منطقه گرایی دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که با تاکید بر حفظ ویژگی ها و خصوصیات خاص مکان، برای هویت خاص منطقه در مقابل خصوصیات عام جهانی اولویت قایل است. پس از بررسی پیشینه و سیر تحول نظریه منطقه گرایی در معماری از طریق تحلیل دیدگاه صاحب نظران و مصادیق به تبیین رویکردهای غالب در این حوزه پرداخته شده است. روش تحقیق در این نوشتار بر مبنای روش کیفی و تحلیلی- تفسیری میباشد و از شیوه اسنادی استفاده شده است. نظریه منطقه گرایی از رویکردهای بومی گرایانه و تاکید بر برداشت های کالبدی و مباحث سبکی، شکلی و زیبایی شناسی منطقه، به سمت رویکردهای نوین و توجه به مباحث اجتماعی، فرهنگی، زیست بوم و ارتباطات انسانی تغییر رویه داده و در پی تعدیل اندیشه های تعصب گرایانه و محدودیت زای پیشین و تقویت نگرش تعاملی و استفاده از مزایای جهانی شده میباشد. تاکید بر مشارکت مردم و طراحی با تمرکز بر نیازها و قابلیت های محلی در راستای تحقق توسعه پایدار در طراحی این فضاها بسیار حایز اهمیت میباشد. توجه به نیازهای واقعی انسان و ارزش های فرهنگی، اجتماعی و نیز ایجاد حس مکان و حفاظت خلاق از عومل منطقه گرایی به شمار میرود.

منطقه گرایی، تکنولوژی، مصالح بومی، فرهنگ