حکمرانی الکترونیک و ارتقای مشارکت عمومی

حکومت جمهوری اسلامی ایران بر تلفیقی از مدل حکومت های دموکراتیک رایج در نیمهاول قرن بیستم و تفاسیر خاصی از مدل حکومت اسلامی بنا نهاده شد. تجلی این تلفیقدر مقدمه و اصول مختلف قانون اساسی به عنوان مهمترین سند سیاسی- حقوقی منعکساست. در مقدمه و برخی اصول قانون اساسی اشاراتی دیده می شود که می توان از انها درجهت غنا بخشیدن به ایده دموکراسی بهره برداری کرد. به طور مشخص می توان بحثمشارکت مردم در سرنوشت سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود در قالب انواعمختلف دموکراسی یعنی دموکراسی مشارکتی و مشورتی تفسیر کرد و آنها را بهدموکراسی مبتنی بر نمایندگی و دموکراسی مستقیم علاوه کرد. همچنین این پرسشمطرح است که روش های تحقق مشارکت عمومی با توجه به تحولات مهمی که در عرصهفن اوری اطلاعات و ارتباطات رخ داده چیست در این مقاله تلاش شده است ضمنبررسی مفهوم مشارکت عمومی، پیوند آن با مفهوم حکمرانی الکترونیک مورد بررسی قرارگیرد. مدعای این مقاله آن است که فن اوری های اطلاعاتی و ارتباطی تحول شگرفی درشیوه حکمرانی پدیده آورده که این تحول کیفیت رابطه شهروندان و حکومت و در نتیجهشیوه حکمرانی را یکسره تغییر داده است که این تغییر به نفع مشارکت عمومی بهتر ومعنا دارتر بوده است. در پایان نمونه های عملی از این تغییرات در جهان و ایران مورداشاره قرار گرفته است.

Keywords:

دموکراسی , مشارکت عمومی , حکمرانی الکترونیک , قانون اساسی