نیما نادرخانی - دانشجوی دکتری دانشگاه خوارزمی تهران، رشته حقوق کیفری

سابوتاژ رایانه ای همانند نوع سنتی خود، از ماهیتی خرابکارانه برخوردار است و مرتکب باانگیزه مبارزه با نظام سیاسی و برهم زدن امنیت و آسایش عمومی، قصد خرابکارانه خودرا عملی می کند، بدون آنکه به طور مستقیم قصد ایجاد رعب و وحشت در میان مردم راداشته باشد، هرچند در عمل ممکن است اقدامات خرابکارانه مرتکب، نتایجی مشابهتروریسم رایانه ای را به بار آورد. دامنه خساراتی که از این جرم ممکن است حاصل آید،به دلیل انگیزه مرتکب بسیار وسیع است و بخش های وسیع دولتی یا اجتماعی را هدفقرار میدهد، اما عکس سابوتاژ مرسوم، این اعمال تنها در فضایی غیر ملموس و مجازیصورت می گیرد.سیر تحول این جرم چنان بوده است که به مرور زمان علاوه بر تسهیل ارتکاب، بر شدتآن نیز افزوده شده است، زیرا نسخه های ابتدایی آن با افعالی چون ورود، پردازش، متوقفسازی یا دستکاری داده ها قابل ارتکاب بود اما بعدها ظهور بدافزارهای رایانه ای همچونویروس ها، بمب ها ی منطقی، کرم ها و تروژان ها بیش از پیش موجب گسترش عواقبسابوتاژ رایانه ای گردید، از این رو مبارزه با جرم مزبور در پرتو آشنایی با این شیوه هایخرابکارانه امکان پذیر خواهد بود و حمایت جامعه از گزند جرم سنگینی چون سابوتاژرایانه ای نیازمند وجود یک سد قانونی است که قانونگذار ایرانی با وضع ماده 11 قانونجرایم رایانه ای این سد را ایجاد نموده و به مبارزه کیفری با این پدیده نوظهور پرداخته است.

جرم رایانه ای، تخریب رایانه ای، تروریسم سایبری، خرابکاری، سابوتاژ رایانه ای