رضا سلطان آبادی - دانشجوی دکتری مهندسی سازه، دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی عمران
کیاچهر بهفرنیا - دانشیار دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی عمران
داود مستوفی نژاد - استاد دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی عمران

امروزه استفاده از سازه های بتنی در دنیا به طور گسترده رواج یافته و به عنوان یکی از سازه های پر کاربرد شناخته می شوند. در کنار تمام مزایایی که می توان برای المان های بتنی برشمرد، معایبی نیز به چشم می خورد که همین امر محققین را به رفع این معایب مجاب می کند. یکی از رویکردهایی که تا به امروز به طور جدی مورد توجه محققین قرار گرفته است استفاده از بتن های با قابلیت شکل پذیری، انعطاف پذیری و افزایش ظرفیت کششی آن ها است که استفاده از بتن های الیافی در انواع مختلف و بتن های کامپوزیت سیمانی مهندسی (ECC) بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله به بررسی جامعی از بتن های کامپوزیت سیمانی مهندسی پرداخته شده است که بر پایه مطالعات آزمایشگاهی انجام شده توسط محققین می باشد. بتن های کامپوزیت سیمانی مهندسی یکی از ایده های نو و جذاب در صنعت بتن های سبک است که کلید اصلی آن استفاده از سنگدانه های ریز با قطر حداکثر 10 میلی متر بجای سنگدانه های درشت دانه در بتن های معمولی است. همچنین به جهت افزایش قابلیت های آن از الیاف های پلی وینل الکل (PVA) استفاده می شود. این نوع بتن با وزن کمتر و انعطاف پذیری بیشتر و کنترل عرض ترک به مقادیر قابل توجه به نسبت بتن های معمولی به طور جدی مورد توجه در صنعت ساختمان سازی قرار گرفته است. این نوع بتن با توجه به هزینه قابل توجهی که دارند بیشتر در بحث بهسازی و مقاوم سازی سازه های بتنی مورد استفاده قرار خواهند گرفت. به دلیل عملکرد سازه ای مطلوبی که بتن ECC در بارگذاری چرخه ای از خود نشان داده است، این نوع بتن به عنوان یکی از بهترین تکنولوژیهای موجود در زمینه ساخت بتن های نوین معرفی شده است.

شکل پذیری، بتن های الیافی، بتن های کامپوزیت سیمانی مهندسی، ECC، PVA